Jednych te zasady obowiązują, innych nie. Wobec jednych są rygorystycznie egzekwowane, wobec innych nie. Francja należy do tych innych. Jak nie tak dawno ujawnił dziennik „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, w Brukseli miało dojść do potajemnego porozumienia UE z prezydentem Hollande’m w kwestii permanentnie łamanych przez Francję kryteriów zadłużenia i deficytu budżetowego; unia odstąpiła od kar w zamian za oficjalnie złożone obietnice ich redukcji i dochowania dyscypliny finansowej, choć brukselscy decydenci doskonale wiedzieli, że tej obietnicy nie dotrzyma. Niemcy, którzy dokonali bolesnych reform, wyprowadzili gospodarkę na prostą, mają zrównoważony budżet i rekordowo niskie bezrobocie, są w klinczu - bez Francji to unię czekałoby istne trzęsienie ziemi, z finałem trudnym do przewidzenia dla samych Niemiec i dla całej Europy. Pozostaje więc pytanie: jak długo i ile Niemcy są w stanie płacić za tę przyjaźń?

Istnieje realne niebezpieczeństwo, że jeśli Macron nie zdoła, czy nie powiedzie mu się zreformowanie Francji, może lec w gruzach cały epokowy projekt europejskiej wspólnoty. Zasygnalizowane przez prezydenta elekta pomysły w kampanii wyborczej już uruchomiły dzwonki alarmowe nie tylko w Berlinie. Macron chciałby mianowicie powołania unijnego, nadrzędnego ministra gospodarki i finansów, który zawiadywałby m.in. specjalnie utworzonym budżetem dla państw eurostrefy. Projekt na wskroś lewicowy, który w praktyce oznaczałby rozłożenie długów Francji i pozostałych, niegospodarnych, niefrasobliwych krajów członkowskich na całą eurostrefę, a nawet na całą wspólnotę. Szef parlamentarnej grupy współrządzącej w Niemczech partii CSU w Bundestagu Hans Michelbach zareagował na te postulaty stanowczym „nein”: o „uwspólnotowieniu długów” Francja nie ma co marzyć.

Niemcy nie chcą pokrywać długów Francuzów żyjących na kredyt. Co do tego nie ma różnicy zdań ani w rządowej koalicji chadeków i socjaldemokratów CDU/CSU-SPD, ani wśród opozycyjnych Zielonych i postkomunistycznej Lewicy. Czyli, z Francją źle, bez Francji - jeszcze gorzej, z niewiadomym finałem dla całej Europy. A wszystko to w chwili, gdy sama wspólnota pogrążona jest w kryzysie imigracyjnym i  tożsamościowym, że nie wspomnę o brexicie, który jest skutkiem, a nie porzyczyną dzisiejszych, egzystencjalnych problemów UE. Także unia wymaga określenia swej przyszłości i gruntownej przebudowy.

W tym kontekście, dyplomacja naszego kraju musi wykazać się szczególną finezją. Uciecha polityków opozycji z powodu pogróżek Macrona, że będzie domagał się sankcji wobec Polski zakrawa na przejaw obłędu:

Dziękuję Panie Prezydencie Emmanuel Macron, że miał Pan odwagę jasno i bez typowego dla wielu polityków krętactwa powiedzieć, że będzie sprzeciwiał się łamaniu demokracji w Polsce przez pisowską klikę i porównał reżim Kaczyńskiego do reżimów Putina, Orbana i Erdogana, czyli odrażających dyktatur

— napisał (pisownia oryginalna) na swym blogu poseł Stefan Niesiołowski, czego powodowany odruchem humanitarnym nie skomentuję. Warto natomiast odnieść się do podgrzewanej w naszym kraju sprawy Caracali oraz firmy Whirlpool, której prezydent elekt Macron usiłuje uniemożliwić przeniesienie jednej z fabryk z Francji do Polski.

Czytaj dalej na następnej stronie ===>