Na YouTube od kilkudziesięciu już miesięcy można oglądać mrożące krew w żyłach sceny z dróg wokół Calais, prowadzących do terminalu pociągów kursujących pod Kanałem.

Koczująca pod francuskim miastem dzicz – używam tego słowa z absolutną i pełną świadomością – urządza regularne zasadzki na kierowców ciężarówek, rzucając pod koła gałęzie, kładąc na jezdni opony i podpalając je, obrzucając pojazdy kamieniami, tak aby musiały zwolnić, a dzicz mogła wedrzeć się do przyczep czy kontenerów, aby przedostać się w nich do Wielkiej Brytanii. Brytyjczycy obiecywali spore pieniądze na ogrodzenie tras dojazdowych do terminalu, bo ataki na ciężarówki to wymierne straty dla gospodarki i koncesjonariusza zarządzającego Eurotunelem. Takie środki to jednak tylko zbijanie gorączki, a nie leczenie choroby.

Jak napisaliśmy na naszym portalu, sąd administracyjny w Lille odrzucił skargi organizacji, które sprzeciwiały się planowi likwidacji „dżungli” – bo tak, bardzo adekwatnie, nazywane jest koczowisko pod Calais. Przebywający tam ludzie mają być rozlokowani w różnych ośrodkach dla imigrantów w całej Francji, co zresztą już zaczęło wywoływać sprzeciw w miejscowościach, które mają być w ten sposób ubogacone.

Skargi organizacji obrony praw człowieka są bardzo charakterystyczne. Wnioskowały one o „dogłębne zbadanie potrzeb” zamieszkującej dżunglę dziczy i rozważenie ryzyka ewakuacji „w obecnych warunkach”, tak jakby w przyszłości warunki mogły być lepsze. Czułe serduszka z różnych lewackich armii zbawienia nie są jednak zainteresowane sytuacją, w jakiej od paru już lat żyją mieszkańcy Calais, których codzienna egzystencja została całkowicie zdezorganizowana. Podobnie jak gdzieś mieli zawodowi humaniści lament mieszkańców tych greckich wysp, które zalewali, plądrowali i faktycznie pustoszyli imigranci jesienią 2014 roku.

cd na następnej stronie