„A język lata, lata jak łopata” – śpiewała kiedyś autorka awantury na zapleczu festiwalu piosenki w Opolu. „Bo nie ludzie słowa, ale słowa ludzi niosą” – dodawała. Ale tak jak aktorka grająca mądrą nie musi być bystra, tak i piosenkarki nie muszą rozumieć, o czym śpiewają. Śpij, kochana, śpij – chciałoby się dośpiewać pani Katarzynie, jednej z najlepszych polskich wokalistek ostatnich dekad, ale i jednej z pierwszych, która dała twarz Komitetowi Obrony Demokracji, stając murem za ludźmi pokroju Mateusza Kijowskiego czy kaprala Niezguły (albo jakoś podobnie).

Stanisław Janecki nazwał awanturę wokół festiwalu w Opolu cyrkiem. Tyle że żadna, nawet najdłużej tresowana małpa nie pozwoli sprowadzić siebie samej do roli wariata. Skończy się pokaz, małpa zacznie zachowywać się normalnie. A w śnie pijanego wariata, jakim stało się widowisko na zapleczu festiwalu, o normalności nie może być mowy. Podsumujmy przekaz mediów zaangażowanych w niszczenie imprezy w Opolu. Oto menedżer Katarzyny Szczot, znanej jako Kayah, stwierdził gdzieś (podobno), iż jest w TVP polityczny zapis na jego podopieczną. Bo podobno Maryla Rodowicz chciała ją zaprosić do koncertu jubileuszowego, a prezes Kurski miał na to odpowiedzieć: „Po moim trupie”. Więc Kayah do Opola nie jedzie, co ma być efektem jej udziału w marszach KOD. Na marginesie: na marszach tych TVP bywa nazywaną „telewizją reżimową”, więc wydaje się, iż na festiwalu transmitowanym przez reżim Kayah nie powinna występować z własnej, nieprzymuszonej woli. No, ale może reżim na czas festiwalu zamiera.

Problem jest inny - to nie Kurski wsadził Kayah na politycznego kucyka i pognał w pole na złamanie artystycznego karku. Zrobiła to sama Kayah w chwili, gdy stanęła po stronie polityki, nie kultury. To ludzie tacy, jak ona, upolityczniają polską kulturę, a nie jakieś bliżej nieokreślone pisowskie gremia, które uparły się, by poseł Nowoczesnej nie mógł być dyrektorem teatru, a Jan Paweł II nie był mieszany z płynami ustrojowymi lewackich pajaców. To sami „ludzie kultury” kompromitują się swoim politycznym zaangażowaniem ponad miarę – dla kasy oraz środowiskowych układów gwarantujących im koncerty, chałtury, ale przede wszystkim - granie piosenek w radiu. Czasem – także z powodów przekonań. Budowanych na podstawie serwisów informacyjnych emitowanych przez stacje grające ich utwory. I nie chodzi tu tylko o dwóch komercyjnych potentatów, ale również poplątaną sieć rozgłośni lokalnych. Ich pluralizm polityczny i wolność słowa innego niż „podłypisowski”, w zasadzie nie istnieją. Przekaz antyrządowy wypełnia wiadomości i publicystykę w 90 procentach (wersja optymistyczna). Więc Kayah na pewno nie bieduje.

Przykład tegorocznego festiwalu w Opolu, a wcześniej zaangażowanego po uszy w kampanię PO aktora Tomasza Karolaka, który niedawno tłumaczył się z tamtego konformizmu, pokazuje – do czego takie upolitycznienie ludzi kultury prowadzi. Dziś kolejni artyści i celebryci z cynicznym uśmiechem godnym lepszej kasy rżną zębami gałęź, na której siedzą. Z występu w ślad za Kayah wycofali się Katarzyna Nosowska i Andrzej Piaseczny oraz żywa legenda polskiej piosenki - Artur Orzech (nota bene – skąd pomysł, żeby faceta kojarzonego z Eurowizją stawiać obok takich artystów?!).

Dziś kolejna tragiczna wiadomość – nie przyjedzie także Kombii. Wszyscy pamiętamy ich odważną postawę za komuny, gdy razem z Jackiem Kaczmarskim czy Janem Krzysztofem Kelusem przemierzali finansowe bezdroża, by głosić prawdziwy obraz komunistycznej Polski. Nie pamiętamy? No – właśnie. Ale dziś są odważni, że hej. Tu straszny kaczystowski reżim, tam – oni, niepokorni estrady z milczeniem na ustach. Niestety, jest i dla wszystkich rezygnujących z Opola z powodów politycznych smutna wiadomość – festiwal się od ich niezwykłego gestu nie zawali. Grozi to raczej ich popularności, bo wypinając cztery litery w stronę opolskiej publiczności, wypinają ją także w stronę tych, którzy festiwal obejrzą w telewizji.

Czas to powiedzieć jasno – gardzicie, koleżanki i koledzy, swoją „publiką”, którą tak często wycieracie sobie usta w wywiadach. „Moi fani”, „moja publika”, „moi słuchacze” itp. itd. – łatwo pleść o nich głodne kawałki z miną Dalaj Lamy. A kto wam powiedział, że „waszych fanów”, „waszą publikę”, „waszych słuchaczy” obchodzi chociaż trochę, co myślicie o polityce? Od kiedy dar pisania grafomańskich tekstów i chwytliwej muzyki (lub odwrotnie) ma oznaczać wyobraźnię potrzebną do ogarnięcia spraw w życiu społecznym podstawowych? Odpowiecie, że walczycie o swoje? A kto wam obciął dochody, likwidując 50-procentową kwotę uzysku? Kto waszych mniej medialnych kolegów po fachu zepchnął w brzdąkanie po weselach, gdzie odbierają chleb grajkom-amatorom? Też byliście tak zaangażowani w politykę, gdy ludzi kultury traktowano za rządów PO-PSL jak ostatnich frajerów? Zapytajcie sami siebie, co zostało i gdzie w ogóle są dziś główne punkty słynnego, Tuskowego przedwyborczego „Paktu dla kultury”. Nawet niegrzesząca spostrzegawczością Agnieszka Holland łkała wtedy, że „oszukali, panie, no, oszukali…”.

Dalszy ciąg na następnej stronie