Poruszający wywiad z Aleksandrą Jakubowską. "Doceniłam wartość życia dopiero, gdy okazało się, że sama mam niepełnosprawne dziecko"

Doceniłam wartość życia dopiero, gdy okazało się, że sama mam niepełnosprawne dziecko. Teraz myślę, że każde życie – a może nawet takie jeszcze bardziej – jest czymś najcenniejszym i trzeba robić absolutnie wszystko, by je uratować

— wyznaje Aleksandra Jakubowska, była polityk SLD w poruszającej „Rozmowie Mazurka” na łamach magazynu „Plus Minus”.

Dożyliśmy czasów, w których na salonach wstyd jest nie mieć za sobą aborcji. Tak jak wstyd jest nie mieć torebki Louis Vuittona za kilkanaście tysięcy, tak i wstyd nie mieć choć jednej aborcji i nie opowiadać o niej. A prawdziwa elita musi mieć tych aborcji kilka. Tak naprawdę to obrzydliwe

— mówi z oburzeniem Jakubowska. Na zarzut, że kiedyś mówiła coś innego, odpowiada krótko: „życia nas zmienia”. Przyznaje, że był czas, gdy opowiadała się za dostępnością do antykoncepcji, edukacji seksualnej i aborcji, ale zmieniła zdanie.

Jakubowska stanowczo odcina się od celebrytek uczestniczących w czarnych protestach. Potępia decyzję o aborcji spowodowaną metrażem mieszkania czy innymi błahymi przyczynami. Nie potrafi pojąć mówienia o zygocie, zamiast o dziecku i decyzję o aborcji przy jednoczesnej „adopcji pszczoły”.

Ja mówię „dziecko”, bo to jest dziecko. Nikt mi nie wmówi, że po połączeniu plemnika z jajkiem powstaje zygota, z której nie wiadomo, co może wyrosnąć. Wiadomo co wyrośnie – człowiek

— podkreśla. Oburza się na celebrytki, które choć „zamożne, wykształcone, światowe”, wypowiadają się jakby nie miały pojęcia w jaki sposób zachodzi się w ciążę.

Jeśli nie jesteś pewna, czy możesz tego dnia pójść z facetem do łóżka, to wypij szklankę zimnej wody

— radzi z przekąsem, przypominając że przecież antykoncepcja jest w Polsce legalna i świetnie zarabiające celebrytki mają tego świadomość.

Doskonale to wiedzą, tylko im chodzi o to, by można było bezkarnie usuwać te dzieci

— konkluduje Jakubowska. Wspomina też, że w dniu czarnych protestów mijała w centrum Warszawy dziewczyny idące na manifestację.

Słyszałam ich rozmowy i proszę mi wierzyć, że one w większości nie wiedziały, o co w tej demonstracji chodzi. Miałam wrażenie, że idą na jakiś piknik. (…) Wie pan co mnie w tym wszystkim najbardziej przerażało i odpychało? Niesamowita wulgarność

— przyznaje była posłanka SLD, dodając że widziała różne transparenty i była nimi wstrząśnięta.

Rozumiem poetykę demonstracji, ale to, co tam wykrzykiwano czy wypisywano, po prostu było wulgarne i epatowało straszliwym chamstwem. I brakiem konsekwencji

— dodaje, wyliczając niekonsekwencje takich haseł jak „mój brzuch, moja sprawa”, przy jednoczesnym domaganiu się alimentów.