Nie jest tajemnicą, że część księży i osób konsekrowanych wciąż żywi - większe lub mniejsze - uprzedzenia czy też krytyczne odczucia wobec Franciszka. Czy ma Ksiądz Arcybiskup nadzieję, że lipcowa wizyta może odmienić takie spojrzenia?
Przyjęcie posługi Piotra nie jest kwestią sympatii, ale wiary. Wobec osoby pełniącej tę posługę – podobnie jak wobec każdego innego człowieka – mogą rodzić się w sercach różnorakie uczucia. Człowiek wierzący potrafi jednak odsunąć na bok wszelkie uprzedzenia i z ufnością przyjąć osobę, przez którą sam Duch Święty postanowił prowadzić Chrystusowy Kościół. W tym znaczeniu wizyta Ojca Świętego nie musi niczego zmieniać. Z drugiej jednak strony w ostatnich dniach lipca spotkaliśmy przecież wszyscy Papieża, który stał się nam bardzo bliski, który wiernie i z charyzmą głosi Ewangelię, który pokochał Polaków, dostrzegając ich poświęcenie i wiarę, dlatego z pewnością możemy powiedzieć, że Franciszek w czasie Światowych Dni Młodzieży zdobył sobie sympatię wielu.
Auschwitz-Birkenau to wielki moment pielgrzymki Franciszka do Polski. Co odczytuje Ksiądz Arcybiskup z papieskiej, modlitewnej zadumy w milczeniu w tym miejscu?
Cały właściwie pobyt Ojca Świętego w Auschwitz-Birkenau był jedną wielką modlitwą. Nie potrafimy zrozumieć ogromu nieprawości, która dokonała się w tym miejscu. Nie potrafimy pojąć ludzkiego serca, w którym rodzą się takie zbrodnie, ale potrafimy się modlić, bo wierzymy, że nie nasz rozum, tylko sprawiedliwość i miłosierdzie Boga jest w stanie ogarnąć tę przerażającą tajemnicę. I to właśnie pokazał nam papież Franciszek.
Lipcowe dni były czasem, kiedy podobnie jak podczas wizyt Jana Pawła II - Polacy poczuli się znów wspólnotą. Co zrobić i w jaki sposób można to kontynuować? Jaka jest i winna być w tym rola Kościoła?
Rzeczywiście, Światowe Dni Młodzieży były swoistymi narodowymi rekolekcjami. Pozwoliły nam znowu poczuć się wspólnotą. To – zwłaszcza w kontekście nękających nasz naród napięć społecznych i politycznych – jest potwierdzeniem tego, że potrafimy się jednoczyć. Możemy popierać różne formacje polityczne, mieć inną zasobność portfela, kibicować rywalizującym ze sobą klubom piłkarskim, ale nie musimy być wrogami. Co więcej, możemy być autentycznie siostrami i braćmi, połączonymi ze sobą silnymi duchowymi więzami bratniej miłości. I tutaj ukazuje się wielkie zadanie Kościoła: wzywać do wzajemnej miłości i wprowadzać w coraz głębszą zażyłość z Chrystusem. Im bowiem bliżej jesteśmy Chrystusa, tym bliżej jesteśmy siebie nawzajem.
Rozmawiał Marcin Przeciszewski
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
Nie jest tajemnicą, że część księży i osób konsekrowanych wciąż żywi - większe lub mniejsze - uprzedzenia czy też krytyczne odczucia wobec Franciszka. Czy ma Ksiądz Arcybiskup nadzieję, że lipcowa wizyta może odmienić takie spojrzenia?
Przyjęcie posługi Piotra nie jest kwestią sympatii, ale wiary. Wobec osoby pełniącej tę posługę – podobnie jak wobec każdego innego człowieka – mogą rodzić się w sercach różnorakie uczucia. Człowiek wierzący potrafi jednak odsunąć na bok wszelkie uprzedzenia i z ufnością przyjąć osobę, przez którą sam Duch Święty postanowił prowadzić Chrystusowy Kościół. W tym znaczeniu wizyta Ojca Świętego nie musi niczego zmieniać. Z drugiej jednak strony w ostatnich dniach lipca spotkaliśmy przecież wszyscy Papieża, który stał się nam bardzo bliski, który wiernie i z charyzmą głosi Ewangelię, który pokochał Polaków, dostrzegając ich poświęcenie i wiarę, dlatego z pewnością możemy powiedzieć, że Franciszek w czasie Światowych Dni Młodzieży zdobył sobie sympatię wielu.
Auschwitz-Birkenau to wielki moment pielgrzymki Franciszka do Polski. Co odczytuje Ksiądz Arcybiskup z papieskiej, modlitewnej zadumy w milczeniu w tym miejscu?
Cały właściwie pobyt Ojca Świętego w Auschwitz-Birkenau był jedną wielką modlitwą. Nie potrafimy zrozumieć ogromu nieprawości, która dokonała się w tym miejscu. Nie potrafimy pojąć ludzkiego serca, w którym rodzą się takie zbrodnie, ale potrafimy się modlić, bo wierzymy, że nie nasz rozum, tylko sprawiedliwość i miłosierdzie Boga jest w stanie ogarnąć tę przerażającą tajemnicę. I to właśnie pokazał nam papież Franciszek.
Lipcowe dni były czasem, kiedy podobnie jak podczas wizyt Jana Pawła II - Polacy poczuli się znów wspólnotą. Co zrobić i w jaki sposób można to kontynuować? Jaka jest i winna być w tym rola Kościoła?
Rzeczywiście, Światowe Dni Młodzieży były swoistymi narodowymi rekolekcjami. Pozwoliły nam znowu poczuć się wspólnotą. To – zwłaszcza w kontekście nękających nasz naród napięć społecznych i politycznych – jest potwierdzeniem tego, że potrafimy się jednoczyć. Możemy popierać różne formacje polityczne, mieć inną zasobność portfela, kibicować rywalizującym ze sobą klubom piłkarskim, ale nie musimy być wrogami. Co więcej, możemy być autentycznie siostrami i braćmi, połączonymi ze sobą silnymi duchowymi więzami bratniej miłości. I tutaj ukazuje się wielkie zadanie Kościoła: wzywać do wzajemnej miłości i wprowadzać w coraz głębszą zażyłość z Chrystusem. Im bowiem bliżej jesteśmy Chrystusa, tym bliżej jesteśmy siebie nawzajem.
Rozmawiał Marcin Przeciszewski
Strona 3 z 3
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/spoleczenstwo/308547-abp-gadecki-sdm-uswiadomily-wszystkim-ze-wbrew-wszechobecnemu-zeswiecczeniu-wiara-jest-dzisiejszemu-czlowiekowi-bardzo-potrzebna?strona=3
