Abp Gądecki: "ŚDM uświadomiły wszystkim, że – wbrew wszechobecnemu zeświecczeniu – wiara jest dzisiejszemu człowiekowi bardzo potrzebna".

Jednym z przejmujących momentów ŚDM była piątkowa Droga Krzyżowa, wiążąca kontemplację męki Jezusa z wezwaniem do konkretnego działania w duchu miłosierdzia, do solidarności z cierpiącymi, potrzebującymi, marginalizowanymi… Wątek miłosierdzia był klamrą spinająca papieskie przesłanie. Jak na to winniśmy teraz odpowiedzieć?

Wspomniana Droga Krzyżowa przemówiła pięknem wykonania i głębią treści. Ważne jest jednak, aby nie potraktować jej jedynie jako doświadczenia artystyczno-estetycznego, ale jako wezwanie – jako krzyk naszych cierpiących sióstr i braci. Serce chrześcijanina nie może być obojętne na to wołanie. Nie każdy musi zaangażować się w działalność organizacji, które zostały zaprezentowane w czasie nabożeństwa – choć jest to ze wszech miar godne pochwały – ale każdy musi zrobić rachunek sumienia z tego, jak konkretnie pomaga potrzebującym.

Bardzo ważnym wątkiem lipcowej wizyty Franciszka, było przesłanie do Polski, wyrażone szczególnie w dwóch przemówieniach: na Wawelu i na Jasnej Górze. Na Wawelu Ojciec Święty mówił m. in. o dobrej i złej pamięci, ostrzegając, abyśmy nie poprzestawali na poziomie tej drugiej. Jakie wnioski z tego winni wyprowadzić Polacy, tak skupieni wokół pamięci swej historii, która pomaga nam w zachowaniu tożsamości?

Po pierwsze: trzeba pielęgnować pamięć historyczną. Bez niej gubimy tożsamość. Po drugie: nie skupiamy się na tym, co było złe, zwłaszcza po stronie innych. Owszem, pamiętamy i domagamy się – jeśli trzeba – sprawiedliwości, ale nie zamykamy się w bólu i rozpamiętywaniu ran, lecz uczymy się przebaczać. Po trzecie: historia to nie tylko celebracja rocznic, ale to nauczycielka życia, także życia społecznego. Jest zachowana w naszej pamięci, abyśmy mogli wspólnie budować lepszą przyszłość.

Na Jasnej Górze, w homilii z okazji 1050. rocznicy chrztu Polski, Papież - do zgromadzonych tam także przedstawicieli najwyższych władz Rzeczypospolitej - mówił o potrzebie służby, pokory i stawania się „maluczkim”. Ostrzegał, że „pragnienie wielkości i sławy jest rzeczą tragicznie ludzką i jest wielką pokusą”, przypominając, że „Królestwo Boże nie przychodzi dostrzegalnie, ale przychodzi w małości, w pokorze”. Jakie wnioski płyną z tych słów, wygłoszonych w takim właśnie momencie historii?

Pokusa wielkości i władzy towarzyszy ludzkości od zarania jej historii. Uleganie jej doprowadzało wielokrotnie do tragedii jednostek i całych narodów. Jednak społeczeństwa do rozwoju nie potrzebują megalomanów, lecz ludzi pokornych, którzy są gotowi służyć. Świętując 1050-lecie Chrztu Polski – a tym samym całej naszej historii – dostrzegamy, że Ojczyzna dalej będzie się rozwijać, jeśli będzie miała takich właśnie ludzi. O nich musimy się modlić, ale też takich musimy w Polsce wychowywać.

Jakie wnioski płyną z rozmowy z Papieżem w katedrze wawelskiej oraz z jego przemówienia do kapłanów i osób konsekrowanych w sanktuarium Jana Pawła II. Polskim kapłanom postawił wielkie wymagania. Które z nich Ksiądz Arcybiskup uznałby za najważniejsze i wymagające pełniejszej realizacji?

Wysokie wymagania papieża wobec kapłanów nie są niczym nowym, bo nauczanie papieskie jest głoszeniem czystej Ewangelii. A Ewangelia jest bezkompromisowa: „Jeżeli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie”. Wiemy, że to jest trudne. Ale Franciszek przypomina nam wszystkim, że jest to konieczne i – co więcej – możliwe. Tak właśnie odbieram słowa Ojca Świętego mówiące o podróży bez biletu powrotnego, o rezygnacji z własnych życiowych zabezpieczeń czy o dyspozycyjności posuniętej aż do zrezygnowania z zamkniętych przestrzeni i prywatnych własności. Wszyscy musimy przypominać sobie o tych wskazaniach, abyśmy wiernie wypełnili powierzoną nam misję.

Czytaj dalej na kolejnej stronie