Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.

Ale dzięki wykastrowaniu tematu kalekie dzieło Wajdy pokazała rosyjska telewizja. Gdyby film był ostrym atakiem antysowieckim, byłoby to niemożliwe. Tak oto miliony Rosjan dowiedziały się o Katyniu. Wajda uzyskał też nominację do Oscara, lecz zwycięzcą okazało się „Życie na podsłuchu” osądzające komunizm w NRD. W grze o złotą statuetkę reżyser rzucił więc na stół jeszcze wyższą kartę antykomunizmu, film o Lechu Wałęsie.

Piękne złudzenia

Nie trzeba było czekać na otwarcie szafy Kiszczaka, aby dowiedzieć się, że Wałęsa był „Bolkiem”, który brał od esbeków pieniądze za donosy na swych kolegów w latach 70. Mówiło się o tym w środowisku Wajdy od początku „Solidarności”. W ostatniej dekadzie wychodziły o tym książki Sławomira Cenckiewicza, Piotra Gontarczyka i Pawła Zyzaka przyjęte wrzaskiem przez obłudników z salonu warszawskiego i rządu PO.

Jednak legendarny Lechu był też bohaterem. W internowaniu odmówił komunistom wznowienia związku przetrzebionego z niezłomnych działaczy. Cóż, ostatecznie – w moim osobistym przekonaniu – okazał się zdrajcą sprawy. Zgodził się na wykluczenie z Okrągłego Stołu „niekonstruktywnej opozycji”. Kiedy został prezydentem, oszukał swoich zwolenników. Szedł po władzę pod hasłem przyspieszenia przemian, jednak po wygranej otoczył się esbekami i wzmacniał „lewą nogę”. Jego prezydentura wywołała szok nie tylko związkowców. Można sądzić, że Wałęsa bał się szantażu lub był szantażowany donosami z szafy Kiszczaka. Dlatego „operacja transformacja” udała się tak dobrze dla esbeków i sprytnych komunistów, a skończyła się emigracją lub katastrofą materialną niezłomnych bojowników. Za to dała Lechowi sławę i bogactwo.

Dalszy ciąg na następnej stronie ===>

Strona 2 z 3