Kuchenna łacina. Człowiek mówiący co drugie słowo „k...wa” jest więc albo na granicy odporności psychicznej, albo jest po prostu ... prymitywnym, czerstwym chamem!

Przez dwa ostatnie dni układaliśmy z przesympatycznym fachowcem – panem Januszem – ogrzewanie podłogowe. Cały czas towarzyszyło nam radio, epatujące regularnie „peowskimi” taśmami z podsłuchu.

Panie Januszu!

– zagaiłem pod koniec pracy.

Jak to się dzieje, że wykonujemy przez tyle godzin nieskomplikowaną pracę fizyczną cały czas prowadząc ożywiony dialog – i do tej pory nie padło z naszych ust ani jedno przekleństwo? Nie umie pan kląć?

— pytam.

Umiem, panie Lechu, umiem.

– uspokoił mnie mój rozmówca.

Ale bluzgi to ja chowam na ekstremalne zdarzenia. Na razie nie spadłem z drabiny, nie walnąłem się młotkiem w kciuk, nie poharatałem dłoni piłą… Ale jak pan zaraz nie przełączysz tego radia na jakąś spokojną muzyczkę, to jak Boga kocham – nie ręczę za siebie…

— mówił.

Przełączyłem. I zamyśliłem się.

Przekleństwa wymyślono zapewne po to, żeby odreagować. Stres, ból, strach.

Człowiek mówiący co drugie słowo „k…wa” jest więc albo na granicy odporności psychicznej, albo jest po prostu … prymitywnym, czerstwym chamem! I żaden tytuł profesora czy dyplom Oxfordu nie jest tego w stanie zmienić…

Lech Makowiecki

P.S. Ostatnio też się wkurzyłem na brak wychowania części społeczeństwa. Zareagowałem emocjonalnie; poniżej efekt tegoż:

BOLEK

Jak śmiecie, popaprańcy tak się spoufalać,

I na fraternizację  z noblistą przyzwalać?

Trzymajcie, bo się wkurzę i złapię za krzesło!

Jaki „Bolek”? Z szacunkiem! Jeśli – to „Bolesław”…

Z cyklu – znalezione w sieci – przypominam balladę do słów naszego Wieszcza „Gęby za lud krzyczące” (z płyty „Zayazd u Mistrza Adama”). Kochajcie Mickiewicza – jest za co…