Polemizowanie z gazetą Michnika to zadanie jałowe. Dyskutować można bowiem z kimś, kto naprawdę szuka prawdy i zrozumienia. Gdy naprzeciwko mamy grupę przypominającym niektórym środowisko sekciarskie, dążącą wszelkimi środkami do zmonopolizowania życia publicznego i zepchnięcia w niebyt innych poglądów, nie ma to specjalnego sensu.

Ze względu na wpływy tego środowiska trzeba jednak odnotowywać i oprotestowywać kolejne szaleństwa i przekroczenia granic dokonywane przez to środowisko. A jest ono zdolne do wszystkiego. Nie ma słów i myśli, które przyzwoitość nie pozwoliłaby im wypowiedzieć. Nie cofną się przed żadną hańbą.

Szczególnie mocno destrukcyjnych skutków działalności tej grupy doświadczyli Polska i Polacy po tragedii smoleńskiej. Z furią atakowano wszelkie niezależne próby dojścia do prawdy i każdą oznakę autentycznej pamięci. Czołowy wykonawca przemysłu pogardy, Janusz Palikot, był fetowany i nagradzany bez umiaru.

Wydawało się, że zasób podłości został wyczerpany. Nic bardziej mylnego. Kiedy dzisiaj wreszcie Rzeczpospolita Polska podchodzi do rocznicy z właściwą powagą, kiedy jego przedstawiciele czczą pamięć poległych w Smoleńsku z podniesionymi głowami, kiedy państwo polskie nie uznaje śmierci swoich liderów, w tym urzędującego prezydenta, za sprawę prywatną rodzin, gazeta Michnika ogłasza z zaciśniętymi zębami:

Smoleńsk: wyjątkowo smutna rocznica.

Tak dokładnie napisał Wojciech Czuchnowski, a redakcja organu Michnika wybiła te słowa na pierwszej stronie.

Dlaczego? Mimo dość dużej obszerności wywodu trudno znaleźć przyczynę tego smutku. Właściwie nasuwa się jeden: bo rządzą ci, którzy tę tragedię uznali za coś poważniejszego niż włamanie do garażu.

Nie ma żadnych dowodów na to, że katastrofa była czymś innym niż tragicznym wypadkiem, sumą błędów polskich pilotów i rosyjskich kontrolerów. Ale z pozycji konstytucyjnego ministra on i jego partia wynoszą kłamstwo do rangi oficjalnej narracji państwa

— to kluczowe słowa tego haniebnego komentarza. Zdanie kłamliwe, bo nie ma w dzisiejszych obchodach żadnej narzucanej tezy. Jest po prostu uznanie, że państwo polskie musi do tej prawdy dążyć.

Można by na to wszystko machnąć ręką, ale nasuwa się bardzo poważne pytanie. Jeśli dla gazety Michnika jest to - jak napisali - „wyjątkowo smutna rocznica”, to czy poprzednie były „radosne”? Czy można to odczytać inaczej? Chyba nie.

Musimy pamiętać, że potężny cień smoleńskiej tragedii, śmierć dużej części niepodległościowej elity państwowej, miała konkretne polityczne skutki. Pełnia władzy została natychmiast i brutalnie przejęta przez środowiska bliskie gazecie Michnika, kierunek polityki państwowej zmieniony (zaniechany prób budowy podmiotowości naszego regionu), rozkręcono potężne interesy, wydano zgodę na wielkie złodziejstwa. W kategoriach geopolitycznych i biznesowych wskutek 10 kwietnia 2010 roku dokonały się rzeczy, które bywają powodem wojen.

Dziś, dzięki ogromnemu wysiłkowi liderów PiS, przede wszystkim Jarosława Kaczyńskiego, i milionom wolnych, niepokornych Polaków, stajemy przed szansą odwrócenia choć części skutków tamtej tragedii, kontynuacji dzieła tych, którzy polegli.

Ten kontekst nie znosi jednak bólu i cierpienia. Nie znam żadnego przyzwoitego człowieka, który poważyłby się na polityczne wartościowanie rocznic Smoleńska pod kątem mniejszego lub większego smutku. Od wczoraj wiem jednak, że tak właśnie czyni gazeta Michnika… I nie wiem jak bardzo trzeba nienawidzić, by to czynić.

CZYTAJ TEŻ: „Tego dnia pokazał swoją drugą twarz, bezwzględnego, cynicznego polityka.” Komorowski w pierwszych godzinach po 10/04 oczami posła SLD

---

Jeśli cenicie Państwo nasz portal, to prosimy, pamiętajcie o regularnym kupowaniu tygodnika „w Sieci”. Polecamy najnowsze wydanie: