Od dziś Brytyjczycy mają nowego ministra obrony, Gavina Williamsona. Krytycy marudzą, że to  „zupełnie nowa twarz”, że nie ma doświadczenia na tak wysokim stanowisku, ani wiedzy o armii. Ale dwa dni temu sir Michael Fallon złożył dymisję i May natychmiast powołała jego następcę, aby nie zagrozić stabilności rządu.

A wszystko zaczęło się kilka tygodni temu w Los Angeles, kiedy jeden z „właścicieli Hollywoodu” Harvey Weinstein został oskarżony o molestowanie seksualne, a za nim wiele innych producentów, reżyserów i aktorów. Kamień uruchomił lawinę i dziś już około 12 mln kobiet jak świat długi i szeroki skarży się, że było nękanych przez swoich szefów, a  to jeszcze nie koniec spektaklu. Bardzo mi to przypomina serię procesów karnych celebrytów BBC sprzed kilku lat, oskarżonych o pedofilię, począwszy od gwiazdy Korporacji Jimmy Savile’a, poprzez Johna Peela, Gary Glittera aż do Rolfa Harrisa, który niedawno opuścił więzienie. Dopiero gdy Policja Metropolitalna zainteresowała się Savile’em, okazało się, że w BBC pedofilia – nakłanianie do czynności seksualnych nastolatków – to poważny problem, który przez dekady zamiatano pod dywan. Istnieją tu pewne analogie – potężni, uprzywilejowani mężczyźni nadużywający swojej władzy. I oczywiście, dobrze się stało – dla zdrowia i higieny moralnej społeczeństwa brytyjskiego i amerykańskiego, że do ujawnienia tych skandali doszło. Pozostaje pytanie – dlaczego nie 20 lat temu? Dlatego mianowicie, że i w Hollywood i w BBC, mimo ciężkiej pracy feministek, panowała „kultura przyzwolenia” na wybryki mężczyzn – cele brytów, a  i jedno i drugie środowisko dawały zielone światło na podobnie naganne zachowanie. Ale tu uwaga! – zupełnie inna kultura panuje w anglosaskim politycznym establishmencie, w Stanach Zjednoczonych i  Wielkiej Brytanii. Choć już nie we Włoszech, gdzie politykowi oskarżonemu o sexual harrasment koledzy gratulowaliby „męskiego wigoru”, a we Francji sprawa w ogóle nie ujrzałaby światła dziennego, że przypomnę drugą rodzinę Mitterranda, o której dowiedzieliśmy się dopiero po śmierci prezydenta.

Ale w Wielkiej Brytanii sex skandal zwykle kończy się dymisja, i jest na to wiele dowodów. W Westminsterze zarzuty natury obyczajowej zawsze były traktowane poważnie. Zdrada małżeńska, nieobyczajne zachowania powodowały konsekwencje dyscyplinarne, a zdarzało się, że i karne, nie mówiąc już o szkodach wizerunkowych. Podobnie stało się i w przypadku sir Michaela Fallona, wielkiej postaci w brytyjskim politycznym establishmencie, czterokrotnego ministra w czterech gabinetach, który na pierwszą wieść o jego nieobyczajnych zachowaniach, podał się do dymisji.

Sam wyznał w tabloidzie The Sun, że 15 lat temu wielokrotnie dotknął kolana dziennikarki Julii Hartley-Brewer, i choć ona sama oświadczyła publicznie, że „nie zamierza brać udziału w czymś, co przypomina polowanie na czarownice” i zapewniała, że są nadal przyjaciółmi, sir Michael zrezygnował ze stanowiska. Po Pałacu Westminsterskim krążą wieści, że Fallon wybrał mniejsze zło, zapobiegając akcji wyciągania kolejnych szkieletów z szafy, czyli niejednego skandalu obyczajowego, którego w przeszłości mógł być bohaterem. A tak w oficjalnym liście do premier May mógł napisać, że „w zarzutach wobec posłów, m.in. dotyczących mojego zachowania, wiele było fałszywych, ale prawdą jest że  w przeszłości nie dotrzymywałem wysokich standardów, jakich wymaga się od ministra gabinetu, który miałem honor reprezentować”.

A tu już posypały się doniesienia – The Times, Daily Telegraph – o innych przypadkach molestowania kobiet przez posłów Izby Gmin, a jeden dotyczy podobno aktualnego wiceministra Damiana Greena. Miał nękać działaczkę konserwatywną Kate Maltby, i podobno oferował jej za usługi seksualne w zamian za szybki rozwój kariery. Jest jeszcze anonimowa tymczasem asystentka jednego z deputowanych, która zwierzyła się Guardianowi, że jej szef podczas delegacji, próbował zaciągnąć ją do łóżka. Brytyjskie media twierdzą, że lista podejrzanych o seksualne nękanie wydłużyła się do 40, a jest na niej i wiceminister handlu zagranicznego Mark Garnier, który poprosił swoją asystentkę o dokonanie dla niego zakupów w sklepie z gadżetami erotycznymi, oraz były minister ds. pracy i świadczeń socjalnych Stephen Crabb, który wysyłał do 19-letniej kandydatki na pracownicę w jego biurze poselskim niestosowne zdjęcia. Theresa May, feministka z przekonania, podczas ostatniej „środy premiera” zaapelowała do szefów wszystkich partii o współpracę nad „ systemowym zabezpieczeniem kobiet przed nękaniem seksualnym”, i sądzę że ta kooperacja będzie działała sprawnie. Dlaczego?

Czytaj dalej na następnej stronie