Agnieszka Holland wyszła na ulice Warszawy, by zobaczyć „miesiączkę” rodzącą „groźne jajo węża”

Już niedługo nawet statystki z najmarniejszych telewizyjnych tasiemców będą zabierać głos w sprawie rządów Prawa i Sprawiedliwości. A niektóre już zabierają, choć nie zdają sobie sprawy z tego, że są statystkami, bo czasem wypowiadają na planie jakieś pełne zdanie. A co dopiero mówić o takich tuzach jak Agnieszka Holland.

Reżyserka naprawdę świetnych filmów w rodzaju „Kobiety samotnej”, „Gorączki”, „Aktorów prowincjonalnych” czy „Gorejącego krzewu”, oraz nieświetnych (m.in. „Ekipy”, „Janosika. Prawdziwej historii”, „Pokotu”), 10 sierpnia wkroczyła na Krakowskie Przedmieście niczym Hannah Arendt i Simone de Beauvoir w jednym. Z wyżyn swego statusu dyktatorki polskiego kina, „zaklepanego” w filmowym towarzystwie po odejściu Andrzeja Wajdy, Holland zainscenizowała performance pt. „Obóz Krakowskie Przedmieście”. Przechadzała się wzdłuż barierek interpretując je jako symbol zagłady w Polsce wolności i demokracji oraz odgrodzenia od świata. I tłumaczyła zagranicznym turystom, jak to Jarosław Kaczyński urządza „seanse nienawiści”, a policja go chroni oraz uniemożliwia manifestacje sprzeciwu żądnym wolności obywatelom. Przy okazji pytała policjantów, dlaczego włączają się w zagładę wolności i demokracji. Wyglądało na to, jakby przyszła z ekipą filmową, która dokumentowała jej studia na temat wolności i demokracji (stąd moje porównanie do Hannah Arendt i Simone de Beauvoir – pani Holland to przecież feministka). Można się więc zapewne spodziewać jakiegoś jej wielkiego dzieła pt. „Polska odgrodzona”, pokazanego w telewizji we Francji czy w Niemczech.

Agnieszka Holland w swych ulicznych wykładach z fenomenologii wolności ani słowem się nie zająknęła, że żadnych barierek i policjantów, by nie było, jak przecież bywało przez kilka poprzednich lat, gdyby żądni wolności obywatele, z którymi wyraźnie sympatyzuje, nie chcieli ograniczać wolności innych.

Potem w zakładowym radiowęźle Agory reżyserka Holland mówiła obraźliwie o „miesiączkach” zamiast miesięcznicach, bo skojarzyła to sobie z „comiesięcznym krwawieniem płodnej kobiety”. I te „miesiączki” urodziły ponoć „groźne jajo węża”. Pani reżyserka zapewne chciała błysnąć odniesieniem do głośnego filmu Ingmara Bergmana „Jajo węża”, tylko albo go kompletnie nie zrozumiała, albo celowo zmanipulowała jego przesłanie. W swoim świetnym filmie z 1977 r. szwedzki twórca pokazał, jak w 1923 r. niemiecka „ulica” dowodzona przez ludzi Adolfa Hitlera próbowała puczu i przejęcia władzy. Metafora „jaja węża” odnosiła się do tego, że tak jak poprzez błonę prawdziwego jaja widać rozwijającego się w środku węża, tak poprzez „ulicę” i inspirowane przez jej organizatorów zbrodnie, już pod koniec 1923 r. było widać, co się z tego urodzi. Agnieszka Holland odwraca kota ogonem, bo „ulicę” czyni rajem wolności, podczas gdy u Bergmana było odwrotnie, czyli to nie demokratycznie wybrana władza zagrażała wolności, lecz „ulica” próbująca puczu, a po jego niepowodzeniu eskalująca przemoc w codziennym życiu. Jeśli więc ktoś rodzi w Polsce „groźne jajo węża”, to ulubieńcy Agnieszki Holland, czyli Obywatele RP z agenturalno-mundurowymi przystawkami.

Reżyserka Holland chodziła 10 sierpnia 2017 r. po Krakowskim Przedmieściu jak wielka pani, która omiata rzeczywistość swym arystokratycznym wzrokiem i daje wykładnię wolności, m.in. zagranicznych turystom.

Tyle że ta jej wykładnia nie ma nic wspólnego z tym, co w swoich książkach i esejach pisała Hannah Arendt, na którą reżyserka Holland najwyraźniej próbowała pozować. Skądinąd to znamienne, że nawet oczytana Agnieszka Holland opisuje rzeczywistość w tak banalnych kategoriach i z takimi ciosanymi siekierą uproszczeniami, że ma się poczucie kompletnej intelektualnej pustki, a przynajmniej miałkości. I im bardziej trywialne oraz uproszczone są wygłaszane sądy, tym bardziej pompatyczną i autorytatywną przyjmują formę. Jeśli dotyka to Agnieszki Holland - bywałej w świecie i zaprzyjaźnionej ze sporą grupą zachodnich intelektualistów oraz twórców, to czego się spodziewać po aktorach Krystynie Jandzie, Jacku Poniedziałku, Arturze Barcisiu, Magdalenie Cieleckiej czy Mai Ostaszewskiej? Niczego! I to nic wyziera z ich wpisów w mediach społecznościowych oraz z publicznych wypowiedzi. To nic sprowadza się do pseudopsychologicznego bajdurzenia, które nazywam zlewozmywakową psychoanalizą. Zlewozmywakową dlatego, że takie dywagacje najlepiej pasują do rozmyślań przy myciu naczyń.

Czytaj dalej na następnej stronie