Wracając do wzmocnienia roli parlamentów narodowych państw członkowskich UE. Czy jest to możliwe w Polsce, kiedy obowiązują przepisy art. 90 i 91 Konstytucji, mówiące o ratyfikacji umów międzynarodowych?

Nie widzę kolizji w tej kwestii, ponieważ problem sprowadza się do tego na ile instytucje wspólnotowe mogą stanowić prawo państw członkowskich UE bez akceptacji parlamentów narodowych. Mamy pewien problem, otóż traktat z Lizbony wyraźnie wprowadza przepis domniemujący, że można rozszerzyć rolę parlamentów narodowych. Jednak instytucje unijne zaczynają sobie uzurpować uprawnienia, których nie ma w traktacie z Lizbony. Starają się orzekać w kwestiach, które nie powinny w ogóle leżeć w zakresie ich kompetencji. Mamy do czynienia z procedurą praworządności, gdzie nawet ostatnio dyskutuje się o niej w odniesieniu do Polski czy Węgier. Takie napominanie i ingerowanie w wewnętrzne kwestie państw, co widzieliśmy we wtorek przy okazji napominania Polski, Węgier i Austrii przy problemie relokacji migrantów, nie ma umocowania w traktacie z Lizbony. Chodzi o to, że domniemanie kompetencji państw członkowskich było wzmocnieniem roli parlamentów narodowych.

W jakiej formie można to zrobić?

Parlamenty narodowe mogłyby na przykład przez zieloną, czerwoną czy pomarańczową kartkę mieć inicjatywę ustawodawczą w kontekście UE lub siłę weta, czyli blokowania przepisów, które byłyby niezgodne z ich interesami. Dzisiaj to niestety nie funkcjonuje, a Unia narzuca rozwiązania ustrojowe, często polityczne, które nie miałyby akceptacji społecznej. Mamy niski poziom legitymizacji demokratycznej struktur unijnych, co widać chociażby przy frekwencji wyborczej do Parlamentu Europejskiego.