Donald Tusk zostawił Tomasza Arabskiego samemu sobie i to może go drogo kosztować

Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.

W PO znika lojalność, zobowiązania i poczucie „wspólnoty upaprania”, więc coraz słabsza staje się też zasada omerty, czyli zmowa milczenia.

Zanim doszło do pierwszej rozprawy w procesie Tomasza Arabskiego okazało się, że dawna gwardia Donalda Tuska była sztucznym tworem i że wśród tych ludzi obowiązują tylko wilcze prawa. Przypomnę, że proces toczy się z prywatnego powództwa, dotyczy niedopełnienia obowiązków podczas przygotowań do lotu do Smoleńska 10 kwietnia 2010 r. i poza Arabskim obejmuje jeszcze cztery inne osoby. Już wtedy, gdy było pewne, że były szef kancelarii premiera Tuska przestanie być ambasadorem w Madrycie, okazało się, że nie ma co liczyć na pomoc czy lojalność byłego przełożonego. Donald Tusk dał Tomaszowi Arabskiemu do zrozumienia, że jego los nic go nie obchodzi i powinien sobie radzić sam. Piszę o tym nie dlatego, żeby się rozczulać nad byłym szefem kancelarii premiera, bo to byłoby naiwne, bezsensowne i nieuzasadnione. Piszę, żeby pokazać, czym była i jest Platforma Obywatelska i na czym się opiera przywództwo w tej partii.

Chyba tylko dziecko może sądzić, że Tomasz Arabski działał wedle własnej woli, a Donald Tusk nie miał nic wspólnego z tym, co robił jego podwładny i współpracownik. Arabski był tylko posłańcem. A bezczelny, np. wobec prezydenta Lecha Kaczyńskiego, był tylko dlatego, że Tusk mu na to pozwalał. Okazuje się, że dla Donalda Tuska liczą się tylko interesy, a ludzi traktuje wyłącznie instrumentalnie. Przekonał się o tym także Radosław Sikorski, gdy Tusk kompletnie wystawił go do wiatru, jeśli chodzi o wysokie stanowisko w unijnej biurokracji. Tusk opowiadał Sikorskiemu bajki, a posadę załatwiał dla siebie. Równie bezwzględnie potraktował Ewę Kopacz, gdy ta przegrała wybory, PO straciła władzę, a Grzegorz Schetyna przejął partię. Ale Tusk nie jest wyjątkiem, bo tak samo traktuje ludzi nowy przewodniczący Grzegorz Schetyna. I tak samo traktują siebie i współpracowników lokalni partyjni baronowie. W PO obowiązuje czysty darwinizm: wygrywa najlepiej przystosowany, a przegranymi nikt się nie przejmuje. Gdyby się zastanawiać nad przyczynami obecnego spadku poparcia dla PO, nad powodami wewnętrznych konfliktów i kiepskiego morale, to jedną z najważniejszych jest właśnie swego rodzaju darwinizm. W tej partii dominują wilki.

Donald Tusk potrzebował wiernych żołnierzy, a gdy ktoś się nie sprawdzał, dla ówczesnego przewodniczącego PO przestawał istnieć. Tusk nie znosił też najmniejszej nawet samodzielności czy nieprawomyślności, czego najgłośniejszą ofiarą był Grzegorz Schetyna. Platforma była i jest partią bezwzględnych, zimnych i wyrachowanych karierowiczów, a więzy koleżeńskie to tylko przedstawienie dla naiwnych. Tuskowi się przez siedem lat udawało, bo darwinizm stosował w najbardziej bezwzględnej postaci. Ale po jego ucieczce do Brukseli zaczął się naturalny rozkład partii, bo darwinizm Tuska wszystkim ciążył, a wielu niszczył. Donald Tusk zresztą kompletnie się nie przejmował tym, co się stanie z partią po jego ucieczce na lukratywną zagraniczną posadę. Przez jakiś czas wtrącał się w to, co robiła jego następczyni Ewa Kopacz, bo chciał pokazać, kto jest najważniejszy. Ale kiedy zauważył, że partia zmierza do wyborczej porażki, przestało go to interesować.

cd na następnej stronie

Strona 1 z 2