Tekst ukazał się w serwisie arcana.pl.
Tylko Lech Wałęsa może być użyty w roli symbolu „obywatelskiego nieposłuszeństwa” w Polsce. Przy poparciu większości mediów (…) szturm na Pałac Namiestnikowski – przez Wiejską – może się udać. Tak pisał Andrzej Nowak w „Rzeczpospolitej”… 10 lat temu. Establishment odpala sprawdzony mechanizm polityczny:
W polityce polskiej zaczęły padać słowa niebezpieczne: zapowiedzi „obywatelskiego nieposłuszeństwa”, bojkotu wyborów, otwartego podważenia konstytucyjnego autorytetu najwyższych władz państwa: Prezydenta, Sejmu, Senatu, Rządu. W ponad 16-letnich dziejach III RP nie było jeszcze takich gróźb. Były natomiast i zostały spełnione w II RP. Choć przypominam sobie mądrość Karola Marksa, który mówił, że historia – jeśli się powtarza, to tylko pod postacią farsy – to jednak zacząłem obawiać się tej powtórki.
Tak, równo 80 lat temu, w serii wywiadów prasowych Józef Piłsudski zaczął straszyć (a może ostrzegać) legalne władze Rzeczypospolitej. „Handlowanie między stronnictwami i partiami”, „intrygancki system handlu posadami i rangami”, „system, który nie kryje się nawet za żadne zasłony przyzwoitości” – to najdelikatniejsze z oskarżeń pod adresem władz II RP, jakimi podżegał przeciw nim opinię publiczną Marszałek Piłsudski.System ten w oczach Marszałka reprezentowali kolejni premierzy: Władysław Grabski, Aleksander Skrzyński, Wincenty Witos, ministrowie–generałowie Władysław Sikorski czy Stanisław Szeptycki. Na straży tego systemu stał wreszcie prezydent Rzeczypospolitej, towarzysz młodych lat walki Piłsudskiego o niepodległość – Stanisław Wojciechowski. I system ten, w maju 1926 roku, Piłsudski obalił na drodze zamachu stanu. Nie zabieram tu głosu w sporze o racje tamtego zamachu (jak często, choć nie zawsze bywa, były one rozłożone po obu stronach konfliktu). Chodzi mi tu jedynie o przypomnienie samego faktu i pewnych jego konsekwencji ewentualnym naśladowcom Marszałka.
Czy dzisiaj można sobie wyobrazić marszałka (a raczej eks-wicemarszałka Senatu) Tuska w tej roli? Oczywiście nie. Potrzebny jest ktoś z większym temperamentem. Ktoś na specjalną okazję. Jest jeden tylko kandydat, który sam często i chętnie porównuje się do Piłsudskiego. To naturalnie Lech Wałęsa.
Język jego wypowiedzi na temat braci Kaczyńskich bardziej przypomina „jędrne” epitety z wywiadów Piłsudskiego z „Kuriera Porannego” z początku 1926 roku niż mdłe raczej sugestie Donalda Tuska w odpowiedzi na zamówienie dziennikarek „Gazety Wyborczej”. Tylko Lech Wałęsa może być użyty w roli symbolu – czytelnego zagranicą – „obywatelskiego nieposłuszeństwa” w Polsce. Przy poparciu większości mediów, przy cichej (albo i głośnej nawet) akceptacji ze strony kół politycznych UE, już manifestujących swoją niechęć wobec zgoła niepoprawnych tendencji ideologicznych ujawnianych przez obecny skład władz RP, szturm na Pałac Namiestnikowski – przez Wiejską – może się udać.
A w każdym razie, obawiam się, tego rodzaju pokusa może rodzić się już w niektórych umysłach.
Pora więc ostrzec, że szturm bez ofiar zdarza się bardzo rzadko. W tym przypadku, tak jak w maju 1926 roku, ofiarą byłby system demokratyczny. Nie jest to system bez wad. I to nawet wielkich. Wady mogłyby nawet przetrwać, natomiast faktycznego zamachu stanu nie może na pewno przetrwać jedna z nielicznych zalet owego systemu: jedynie sprawdzalna w wolnych wyborach jego obywatelska legitymacja. Próby zamachu stanu, ani nawet konsekwentnego wprowadzania atmosfery przygotowującej taki zamach może nie wytrzymać coś cenniejszego jeszcze: pewien minimalny poziom tego, co dawniej nazywano „zgodą narodową”. Po jego przekroczeniu zaczyna się, choćby ukryta, choćby niewypowiedziana, wojna domowa. Czekanie na rewanż – za wszelką cenę (tak jak czekał i doczekał się swojej chwili rewanżu, znów ze szkodą dla Polski, obóz pobity w maju 1926 roku, kiedy 13 i pół roku później w politycznej wendetcie po klęsce wrześniowej Sikorski wyeliminuje piłsudczyków z życia publicznego II RP na uchodźstwie i w podziemiu, a jej nowy prezydent okaże się faktycznie nominatem obcej, francuskiej władzy).
Ciąg dalszy na następnej stronie.
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
Tekst ukazał się w serwisie arcana.pl.
Tylko Lech Wałęsa może być użyty w roli symbolu „obywatelskiego nieposłuszeństwa” w Polsce. Przy poparciu większości mediów (…) szturm na Pałac Namiestnikowski – przez Wiejską – może się udać. Tak pisał Andrzej Nowak w „Rzeczpospolitej”… 10 lat temu. Establishment odpala sprawdzony mechanizm polityczny:
W polityce polskiej zaczęły padać słowa niebezpieczne: zapowiedzi „obywatelskiego nieposłuszeństwa”, bojkotu wyborów, otwartego podważenia konstytucyjnego autorytetu najwyższych władz państwa: Prezydenta, Sejmu, Senatu, Rządu. W ponad 16-letnich dziejach III RP nie było jeszcze takich gróźb. Były natomiast i zostały spełnione w II RP. Choć przypominam sobie mądrość Karola Marksa, który mówił, że historia – jeśli się powtarza, to tylko pod postacią farsy – to jednak zacząłem obawiać się tej powtórki.
Tak, równo 80 lat temu, w serii wywiadów prasowych Józef Piłsudski zaczął straszyć (a może ostrzegać) legalne władze Rzeczypospolitej. „Handlowanie między stronnictwami i partiami”, „intrygancki system handlu posadami i rangami”, „system, który nie kryje się nawet za żadne zasłony przyzwoitości” – to najdelikatniejsze z oskarżeń pod adresem władz II RP, jakimi podżegał przeciw nim opinię publiczną Marszałek Piłsudski.System ten w oczach Marszałka reprezentowali kolejni premierzy: Władysław Grabski, Aleksander Skrzyński, Wincenty Witos, ministrowie–generałowie Władysław Sikorski czy Stanisław Szeptycki. Na straży tego systemu stał wreszcie prezydent Rzeczypospolitej, towarzysz młodych lat walki Piłsudskiego o niepodległość – Stanisław Wojciechowski. I system ten, w maju 1926 roku, Piłsudski obalił na drodze zamachu stanu. Nie zabieram tu głosu w sporze o racje tamtego zamachu (jak często, choć nie zawsze bywa, były one rozłożone po obu stronach konfliktu). Chodzi mi tu jedynie o przypomnienie samego faktu i pewnych jego konsekwencji ewentualnym naśladowcom Marszałka.
Czy dzisiaj można sobie wyobrazić marszałka (a raczej eks-wicemarszałka Senatu) Tuska w tej roli? Oczywiście nie. Potrzebny jest ktoś z większym temperamentem. Ktoś na specjalną okazję. Jest jeden tylko kandydat, który sam często i chętnie porównuje się do Piłsudskiego. To naturalnie Lech Wałęsa.
Język jego wypowiedzi na temat braci Kaczyńskich bardziej przypomina „jędrne” epitety z wywiadów Piłsudskiego z „Kuriera Porannego” z początku 1926 roku niż mdłe raczej sugestie Donalda Tuska w odpowiedzi na zamówienie dziennikarek „Gazety Wyborczej”. Tylko Lech Wałęsa może być użyty w roli symbolu – czytelnego zagranicą – „obywatelskiego nieposłuszeństwa” w Polsce. Przy poparciu większości mediów, przy cichej (albo i głośnej nawet) akceptacji ze strony kół politycznych UE, już manifestujących swoją niechęć wobec zgoła niepoprawnych tendencji ideologicznych ujawnianych przez obecny skład władz RP, szturm na Pałac Namiestnikowski – przez Wiejską – może się udać.
A w każdym razie, obawiam się, tego rodzaju pokusa może rodzić się już w niektórych umysłach.
Pora więc ostrzec, że szturm bez ofiar zdarza się bardzo rzadko. W tym przypadku, tak jak w maju 1926 roku, ofiarą byłby system demokratyczny. Nie jest to system bez wad. I to nawet wielkich. Wady mogłyby nawet przetrwać, natomiast faktycznego zamachu stanu nie może na pewno przetrwać jedna z nielicznych zalet owego systemu: jedynie sprawdzalna w wolnych wyborach jego obywatelska legitymacja. Próby zamachu stanu, ani nawet konsekwentnego wprowadzania atmosfery przygotowującej taki zamach może nie wytrzymać coś cenniejszego jeszcze: pewien minimalny poziom tego, co dawniej nazywano „zgodą narodową”. Po jego przekroczeniu zaczyna się, choćby ukryta, choćby niewypowiedziana, wojna domowa. Czekanie na rewanż – za wszelką cenę (tak jak czekał i doczekał się swojej chwili rewanżu, znów ze szkodą dla Polski, obóz pobity w maju 1926 roku, kiedy 13 i pół roku później w politycznej wendetcie po klęsce wrześniowej Sikorski wyeliminuje piłsudczyków z życia publicznego II RP na uchodźstwie i w podziemiu, a jej nowy prezydent okaże się faktycznie nominatem obcej, francuskiej władzy).
Ciąg dalszy na następnej stronie.
Strona 1 z 2
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/polityka/284341-establishment-odpala-sprawdzony-mechanizm-polityczny-tekst-z-2006-r-na-drodze-do-majowego-zamachu-czy-wiele-zmienilo-sie-od-tamtego-czasu?strona=1
