Wojciech Książek: Młodzi ludzie z różnych polskich szkół muszą porozumiewać się tym samym kodem kulturowo-narodowym!

Trwa dyskusja, czasami bardzo gorąca, z protestami głodowymi włącznie, nad zmianami programowymi, które mają wejść do szkół ponadgimnazjalnych od 1 września 2012 roku.(...)

Tak naprawdę podstawowe pytanie jest takie: Jaki ma być absolwent polskiej szkoły średniej (ponadgimnazjalnej)? (...) Czy pozostanie nawiązanie do polskiego modelu „ogólniaka”, szkoły ogólnokształcącej, w której młody człowiek w ramach triady: kształcenie – umiejętności – wychowanie, poznaje, doświadcza tego, co stanowiło o kośćcu polskiego inteligenta. Osoby, która oprócz wiedzy fachowej – prozawodowej, ma też pewien zasób wiedzy humanistycznej, w którym wyrabia się nawyki czytania książek, chodzenia do kina, teatru, wykształca się uczucia empatii, solidarności, czy dumy narodowej-patriotyzmu.

Ale żeby tak było, młodzi ludzie z różnych polskich szkół średnich muszą porozumiewać się tym samym kodem kulturowo-narodowym, tymi samymi podstawowymi wiadomościami.

Proponowany model w drastyczny sposób tego nie zapewnia. Szkoła będzie tak naprawdę zbiorem atomów biegających na różne zajęcia i to w różnych grupach (czasami biegając do innej szkoły, która np. oferuje rozszerzenie z „Filozofii”, „Historii sztuki”).  Zdecydowanie za wcześnie przechodzi się do bardzo specjalistycznego kształcenia. Albo będziesz „ścisłowcem”, albo „humanistą”.  A i w ramach tego podziału będą specjalizacje. A co w razie zmiany zainteresowań? Co z bycia człowiekiem? Polakiem?

W argumentacji za utrzymaniem dotychczasowego systemu nauczania historii wskazuje się, że tak zwane nauczanie spiralne jest korzystniejsze dla przyswajania wiedzy od liniowego. Czyli można powiedzieć, że wskazuje się na znaczenie metody nauczania powtarzającego, w myśl zasady „Repetitio mater studiorum est”.

Trzeba jednak mieć co powtarzać.

(...)

Wymieniając Andrzeja Wajdę, twórcę między innymi wielkich adaptacji Wesela i Pana Tadeusza rodzi się pytanie, gdzie jest w tej sprawie głos środowiska ludzi sztuki, nauki? Gdzie ich obrona panteonu narodowego? Czy nie widzą, że jednak larum grają? Że dochodzimy do jakiejś ściany?

Nie wystarczy medialny chichot z faktu, iż rzecznik prasowy partii lewicowej wskazuje, iż Powstanie Warszawskie wybuchło w… 1988 roku. Zgoda na coś takiego, to milcząca aprobata na niweczenie polskiego kodu kulturowego. Polskiego wtajemniczenia w byt, istotę życia przez historię, naszych stref zero. Naród musi je mieć, je pielęgnować dla swego trwania, dla rozwoju! Jak kiedyś powiedziała moja promotor, prof. Maria Janion:

Do Europy? Tak, ale z naszymi zmarłymi.

Tylko kto będzie o nich pamiętał, gdy w rzeczywistości biedy, bezrobocia absolwentów, lęków nauczycieli, małych emerytur, jakiś wymuskany aktorzyna odbierający telewizyjnego WIKTORA życzy wszem i wobec w telewizji publicznej:

Żebyśmy byli piękni, młodzi i bogaci.

To ich wzorce. Wizja „salonu warszawskiego” jakby żywcem przeniesiona z Dziadów Adama Mickiewicza.

(...)  Bo każdy odpowiedzialny za edukację, powinien stawiać sobie pytania zasadnicze:  Jaka ma być polska szkoła XXI wieku? Jaki absolwent? Jaka w niej pozycja nauczyciela? Czy szkoła promująca doraźne, byle jakie życie, szkoła łatwa i przyjemna? Taka szkółka, a raczej kurs przygotowujący do matury, o czym niedawno pisał w „Uważam Rze” prof. Aleksander Nalaskowski? Czy jednak stawiająca na szerszy rozwój osobowości, na wymagania? Szkoła przyjazna, ale i efektywna. Czego chcemy? Od odpowiedzi na te pytania i ich twardej obrony, zależy przyszłość cywilizacyjna Polski. Nasze być. Stawka jest bardzo wysoka.

 

WOJCIECH KSIĄŻEK

FRAGMENT WIĘKSZEJ CAŁOŚCI. ARTYKUŁ W NAJNOWSZYCH "ARCANACH", KTÓRE SERDECZNIE POLECAMY!

CZYTAJ:  Misja: podtrzymywać nadzieję na nowe odrodzenie polskiej kultury i polskiej politycznej wspólnoty, opóźniać postępy barbarzyństwa