„Spotkałem się z redakcjami i „Tygodnika Powszechnego”, i „Znaku”. Myślę, że było to dobre spotkanie. Zobaczymy jak ono zaowocuje, gdyż dużo zależy od tego, jak odnajdą oni swoje miejsce w Kościele” - mówi w wywiadzie dla KAI abp Marek Jędraszewski, Metropolita Krakowski.

Tymczasem musimy być świadkami Chrystusa gotowymi na wszystko, tak jak apostołowie!

—dodaje.

Tekst wywiadu z Metropolitą Krakowskim:

Podczas swojego wystąpienia w Barcelonie, na sympozjum CCEE o towarzyszeniu młodym, przedstawił Ksiądz Arcybiskup analizę kryzysu dotyczącego „samych fundamentów Europy”. Podobnie jak ongiś prof. Leszek Kołakowski ostrzegał przed tymi nurtami współczesnej filozofii, które dążą do przekreślenia humanistycznej spuścizny Europy. Czy więc możemy mówić o końcu kultury europejskiej w jej obecnej postaci?

Abp Marek Jędraszewski: Leszek Kołakowski, pomimo że nie określał się jako człowiek wierzący, to podkreślał kulturotwórczą rolę religii. A w szkicu „Jezus ośmieszony” pokazywał, że dziś właściwie nie dyskutuje się z programem moralnym zawartym w Ewangelii, lecz się go ośmiesza. I to jest jeden przejaw kryzysu. Kołakowski ostrzegał także przed nurtami filozofii, które dążą do przekreślenia humanistycznej spuścizny kultury europejskiej. Krytykował ostro koncepcję „liberalnej ironistyki” Richarda Rorty’ego. Zakłada ona, że człowiek może nadawać dowolne znaczenie używanym przez siebie słowom, za każdym razem inne. Brzmią tak samo, ale mogą mieć zupełnie inną treść. Pytanie, jak się to ma do obiektywnej prawdy, która jest fundamentem tego, co nas łączy? Kołakowski mówił, że taka względność znaczeń i pojęć uderza w same filary naszej kultury. A jeśli mówimy o kulturze śródziemnomorskiej, to wymieniamy trzy jej podstawy: filozofię grecką, religię judeo-chrześcijańską i prawo rzymskie. Tymczasem dziś w kulturze europejskiej chrześcijaństwo zostało wzięte w nawias i zanegowane zostało pojęcie prawdy jako drugi filar. Pozostało jeszcze prawo (trzeci filar), ale nie jest ono budowane na fundamencie prawa naturalnego, czyli norm zapisanych w sumieniu. Dziś celem prawa staje się regulacja aktualnych pragnień, jest ono owocem kompromisu potrzebnego w danym momencie. To wszystko pokazuje, jak głęboki jest kryzys europejskiej kultury. Wydaje się, że żyjemy w epoce post prawdy. I to pojęcie robi furorę.

Podobnie zresztą Benedykt XVI ostrzegał przed relatywizmem.

Tymczasem post-prawda jest gorsza. Relatywizm jest sposobem myślenia, w którym nie ma miejsca na prawdę i fałsz. Natomiast w epoce post-prawdy nie uznaje się istnienia ani prawdy, ani fałszu. W to miejsce są dowolne narracje, odwołujące się do emocji, a nie do zobiektywizowanych zasad. Pokazuje to m.in. język. W debacie publicznej jest mnóstwo emocji, ale nie ma mowy, czy coś jest prawdą czy nie. Takich pytań dzisiaj się już nie stawia. Natomiast dla Benedykta XVI kluczowym pojęciem jest logos: Rozum Boski i jego odblask w umyśle człowieka. Niestety, dziś z myślenia o tym, kim jest człowiek, coraz bardziej eliminuje się rozum, doceniając emocje. Rodzi to kryzys antropologiczny. Są nurty filozoficzne, które mówią: zwierzęta tak samo jak człowiek mają emocje. Powstaje zatem pytanie: jaka w istocie jest różnica między człowiekiem a zwierzętami? W klasycznym rozumieniu człowiek to „animal rationale”. Ma wiele wspólnego z innymi istotami zwierzęcymi, ale rozum i wolna wola wyróżniają go spośród nich. Tymczasem dzisiaj chce się pokazać coś innego. A jeśli mówimy, że jednak człowiek zasadniczo się różni od zwierząt, jest to traktowane jako przejaw jego wybujałego „ego”, a nawet „rasizmu” wobec innych istot. Jean-Paul Sartre powiedział jako pierwszy, że nie ma trwałej natury ludzkiej. „Tworzymy się nieustannie” poprzez każdy czyn - nie jesteśmy tym, kim byliśmy przed chwilą, i nie jesteśmy tym, kim będziemy za chwilę. Egzystencjalizm - zainicjowany przez Sartre’a - był pewną filozoficzną modą lat 40. i 50. XX wieku. Dziś zdaje się dominować w myśleniu społecznym a także politycznym. Problem wynika stąd, że nie myślimy już w kategoriach metafizycznych, które określają ludzka naturę. Kiedyś pojęcie płci wydawało się czymś niepodważalnym, a dziś już nie. I tu wracamy do Simone de Beauvoir ze słynnym jej powiedzeniem: „Nie rodzimy się kobietami, kobietami się stajemy!” Jest to podstawa genderyzmu: skoro to ja siebie kreuję, więc mogę nawet wybrać własną płeć.

Ale czy nie widzi Ksiądz Arcybiskup we współczesnej kulturze takich nurtów myślenia, które dają nadzieję?

Choć nurt nazywany post-prawdą jest dziś dominujący, mam nadzieję, że - tak jak bywało w dziejach - tendencja ta minie i powróci epoka rozsądku. Nadzieją jest możliwość powrotu do nurtów personalistycznych, a przede wszystkim, na co zwracał uwagę Jan Paweł II w encyklice „Fides et ratio”, do myślenia metafizycznego. Na scenie europejskiej filozofii są jeszcze postacie, które starają się iść w tym właśnie kierunku. Weźmy francuskiego myśliciela, Remi Bragu’a. Reprezentuje on podobny typ myślenia co Benedykt XVI, cechuje go nieprawdopodobna wprost erudycja i każda jego teza jest głęboko osadzona w dziejach filozofii europejskiej. W swych książkach Brague wykazuje potrzebę powrotu do myślenia metafizycznego, nawet jeśli nie zostanie ono wyrażone językiem tomizmu czy św. Augustyna.

Jan Paweł II mówił, że człowiek nie może siebie zrozumieć bez Chrystusa i tę wizję proponował Europie jako wizję nadziei.

Nie ma innego ratunku dla człowieka i dla Europy, tak przynajmniej jak my pojmujemy Europę, patrząc na jej historię w perspektywie co najmniej 3 tys. lat. Jan Paweł II przypominał to wielokrotnie już od pierwszej homilii wygłoszonej z okazji inauguracji pontyfikatu, a jeszcze mocniej w Warszawie na Placu Zwycięstwa 2 czerwca 1979 r. Mówił, że Chrystus jest kluczem do zrozumienia istoty człowieczeństwa, a także naszego polskiego i europejskiego dziedzictwa.

CZYTAJ DALEJ NA KOLEJNEJ STRONIE