W 1942 r., jak podaje Muzeum Auschwitz, w wyniku przeprowadzonej akcji scaleniowej powstała jednolita organizacja Armii Krajowej. Na jej czele stanął więzień płk Juliusz Gilewicz.
Na przełomie lat 1942 i 1943 zaczęły powstawać organizacje więźniów innych narodów. Jako pierwsi rozpoczęli działalność austriaccy komuniści, socjaldemokraci i członkowie Brygad Międzynarodowych z wojny w Hiszpanii. Trzon stanowili Ernst Burger, Hermann Langbein, Alfred Klahr, Rudolf Friemel i Ludwig Vesely. Powstały też grupy czeska, francuska, rosyjska i jugosłowiańska. Do niektórych z nich wchodzili Żydzi. Utworzyli oni w obozie także kilka odrębnych organizacji ruchu oporu, w tym w Sonderkommando, czyli specjalnej grupie więźniów, wykorzystywanej przez Niemców do usuwania ciał ofiar zagłady.
Na początku 1943 r. z inicjatywy Austriaków zaczęto prowadzić rokowania w celu połączenia wszystkich grup. Dowództwo międzynarodowej lewicowej Grupy Bojowej Oświęcim powstało w maju 1943 r. W jego składzie znaleźli się m.in. Ernst Burger i Józef Cyrankiewicz.
Do grupy przystąpiły polskie grupy wojskowe, jednakże dopiero w 1944 r. doszło do porozumienia, które zaowocowała powołaniem w połowie roku Rady Wojskowej Oświęcim. W jej kierownictwie znaleźli się: Lucjan Motyka i Heinrich Duermayer ze strony Grupy Bojowej Oświęcim oraz Bernard Świerczyna i Stanisław Kazuba z ramienia Armii Krajowej. Celem było przygotowanie zbrojnego powstania w obozie.
W historii obozu próbę ucieczki podjęły co najmniej 802 osoby. Wśród nich najwięcej było Polaków - co najmniej 396 osób. Ucieczka udała się 144 osobom. Większość z nich przeżyła wojnę. Niemcy zastrzelili podczas ucieczki lub zatrzymali później 327 więźniów. Los 331 więźniów jest nieznany. Niewykluczone, że w przypadku niektórych z nich ucieczka okazała się skuteczna.
wkt/PAP
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
W 1942 r., jak podaje Muzeum Auschwitz, w wyniku przeprowadzonej akcji scaleniowej powstała jednolita organizacja Armii Krajowej. Na jej czele stanął więzień płk Juliusz Gilewicz.
Na przełomie lat 1942 i 1943 zaczęły powstawać organizacje więźniów innych narodów. Jako pierwsi rozpoczęli działalność austriaccy komuniści, socjaldemokraci i członkowie Brygad Międzynarodowych z wojny w Hiszpanii. Trzon stanowili Ernst Burger, Hermann Langbein, Alfred Klahr, Rudolf Friemel i Ludwig Vesely. Powstały też grupy czeska, francuska, rosyjska i jugosłowiańska. Do niektórych z nich wchodzili Żydzi. Utworzyli oni w obozie także kilka odrębnych organizacji ruchu oporu, w tym w Sonderkommando, czyli specjalnej grupie więźniów, wykorzystywanej przez Niemców do usuwania ciał ofiar zagłady.
Na początku 1943 r. z inicjatywy Austriaków zaczęto prowadzić rokowania w celu połączenia wszystkich grup. Dowództwo międzynarodowej lewicowej Grupy Bojowej Oświęcim powstało w maju 1943 r. W jego składzie znaleźli się m.in. Ernst Burger i Józef Cyrankiewicz.
Do grupy przystąpiły polskie grupy wojskowe, jednakże dopiero w 1944 r. doszło do porozumienia, które zaowocowała powołaniem w połowie roku Rady Wojskowej Oświęcim. W jej kierownictwie znaleźli się: Lucjan Motyka i Heinrich Duermayer ze strony Grupy Bojowej Oświęcim oraz Bernard Świerczyna i Stanisław Kazuba z ramienia Armii Krajowej. Celem było przygotowanie zbrojnego powstania w obozie.
W historii obozu próbę ucieczki podjęły co najmniej 802 osoby. Wśród nich najwięcej było Polaków - co najmniej 396 osób. Ucieczka udała się 144 osobom. Większość z nich przeżyła wojnę. Niemcy zastrzelili podczas ucieczki lub zatrzymali później 327 więźniów. Los 331 więźniów jest nieznany. Niewykluczone, że w przypadku niektórych z nich ucieczka okazała się skuteczna.
wkt/PAP
Strona 2 z 2
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/historia/321206-ucieczke-przyplacili-zyciem-72-lata-temu-niemcy-stracili-liderow-obozowej-konspiracji-w-auschwitz?strona=2
