Siła więzi. "Dlaczego takie kino połączyło z reguły niewspółbrzmiące wymagania jurorów i potrzeby widzów?"

50. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych, łącząc pozornie skrajne w ocenach gremia, postawił na kino wartości. Osobiste i przywołujące sens mikro- i makrowspólnoty. Jak w nagrodzonych filmach „Ministranci” czy „Nie ma duchów w mieszkaniu na Dobrej”.

„Ministranci” Piotra Domalewskiego mogli być jak „Kler”. Niebiorącym jeńców rozliczeniem z instytucją. Ostro odcinającym się od ludzi, którzy nie tylko z powodu sugerowanego zacofania pozostają w „opresji” religijnej wspólnoty.

Film „Nie ma duchów w mieszkaniu na Dobrej” mógł opowiadać o dysfunkcji przestarzałej społecznie formy. O przytłoczeniu i niszczącej niezależne jednostki rodzinnej duchocie, której wyobrażeniem stałby się zmaterializowany na ekranie, a zaczerpnięty ze świata Leśmiana dusiołek.

Dlaczego tak się nie stało? Trochę także wbrew założeniom samych twórców? I dlaczego takie kino połączyło z reguły niewspółbrzmiące wymagania jurorów i potrzeby widzów?…