Nowy „Joker” nie powalił mitu Batmana. Czy ta historia miała w ogóle rację bytu? Co poszło nie tak

Broniłem pierwszego „Jokera” Todda Philipsa. Wielu znajomych odrzucało ten film jako przejaw fascynacji zbrodnią. Ja nie widziałem w nim afirmacji przemocy. Główny bohater, koncertowo zagrany przez Joaquina Phoenixa, nie miał w sobie nic pociągającego. Przeciwnie, był nieprzyjemny, męczący z tym swoim psychotycznym, powracającym śmiechem. Ta opowieść chwilami wywoływała zażenowanie, jednak z wyraźnym morałem: popatrzcie, świat taki bywa. Miałem wrażenie, że oferowano nam może nie całkiem jasną, ale jakąś lekcję człowieczeństwa.

Arthur Fleck, przyszły Joker, był wariatem. Owszem, dostaliśmy oskarżenie świata, że nie zadbał o jego leczenie, zaniedbane przez cięcia budżetowe w psychiatrii. I że gotów był go obśmiewać ustami popularnego showmana zagranego przez starego Roberta De Niro. Ale…