Każdy, kto czytał dystopię Huxleya, musi przyznać, że obecna Unia Europejska balansuje na krawędzi powieściowej Republiki Świata. W książce ludzkość żyje w globalnym państwie, w którym wyeliminowano jakiekolwiek polityczne spory.

Religia, indywidualizm, odrębność narodowa, rodzina czy wyjątkowość kulturowa nie mają w nim miejsca – jest jeden obraz powszechnej, słusznej i akceptowanej ideologii. Dzieci są wychowywane jednakowo przez instytucje narzucające metody i kierunek, co likwiduje wszelkie rodzinne więzi, pozwala od urodzenia kształtować psychikę i zdusić w zarodku indywidualizm oraz krytyczne myślenie. Nową, oczekiwaną od wszystkich normą jest swoboda seksualna, a monogamię traktuje się podejrzliwie. Sztuka, nauka, kultura czy gospodarka podlegają ścisłej kontroli…