Mówię tak do biurkowego kalendarza, który za chwilę wyląduje w pojemniku z napisem „Papier” jako makulatura. Gdybym był zgorzkniałym emerytem, to bym się pochlastał ze zgryzoty, ale jestem wesołym staruszkiem i bimbam sobie z kalendarzowych nostalgii.

Nie był to dobry rok dla Polski, ale też trzeba powiedzieć, że w moim życiu bywały gorsze. Dzieciństwo, często tak radośnie wspominane przez wielu ludzi, mnie ominęło. Była wojna, gruzy, strach, głód… a w 1948 r. trafiłem do wojska. Zaczęły się koszary. Z gruzów do koszar – to były moje młode lata.

Pierwszego w życiu sylwestra obchodziłem w sali gimnastycznej żeńskiego domu dziecka. Z jednej strony sali stały dziewczęta, z drugiej strony my, mundurowe nastolatki w dwuszeregu. Kiedy kapela zaczynała grać, oficer prowadzący…