Czy to był cud? Tak, coś w tym rodzaju. W tych podłych latach zdarzały się one częściej niż obecnie.

Poszedł rano do pracy. W tej samej znoszonej koszuli w prążki, ale wypranej po tysiąckroć i wyprasowanej starannie przez żonę Polę, w szarych spodniach, w tych samych brązowych butach, sznurowadła zawiązał byle jak. Miał na imię Henryk, nosił na karku 37 lat, był tokarzem w zakładach mechanicznych przy Czerniakowskiej. Apolonia wołała na niego Henio. Miała z nim cztery dorodne córki: Rozalię, Marię, Jadwigę i Elżbietę. Matka była pracowita, cierpliwa i wielce pokorna. Świetnie gotowała, zajmowała się domem i małymi dziećmi. Zawsze tyrała na pełnych obrotach. Jak naoliwiona frezarka albo silnik wojskowego myśliwca. Henryk uchodził za mistrza toczenia tulejek do samolotów.…