To tajemnicze stworzenie od tysięcy lat intrygowało ludzi – pisał o nim Homer, jego zwyczaje chciał zgłębić Arystoteles, a Megastenes na podstawie fragmentarycznych przesłanek próbował wydedukować, co się z nimi dzieje, kiedy znikają.

„Z takim klangorem podniebnym lecą odlotne żurawie, Co uciekając przed zimą i od nawałnic śnieżystych, Z krzykiem ogromnym wędrują nad bystry prąd Okeanu, Zły los i krwawą zagładę ludowi niosąc Pigmejów […]”

(przeł. K. Jeżewska)

Migracje zwierząt od tysięcy lat były przedmiotem obserwacji ludzi, po części z racji zależności, np. łowców od stad wędrujących trawożerców, a po części z racji fascynacji – dokąd, do jakich krain (wymiarów?) udaje się zwierzę, kiedy podąża coraz dalej i dalej, aż za horyzont, albo kiedy po prostu pewnego dnia znika, by następnej wiosny równie zagadkowo powrócić? Gdzie było, jak tego dokonało, jakich wydarzeń było świadkiem, jakie dziwy, odległe królestwa, nieznane ludy widziało?…