Po enuncjacjach premiera i ministra sprawiedliwości na mój temat trwa nagonka według sprawdzonych, sowieckich wzorów. Skłamałbym, mówiąc, że mnie nie obchodzi.

To chorobliwe déjà vu jest tak niespodziewane, że czyni pewne zamieszanie w łagodnym życiu emeryta. Przede wszystkim – lawina korespondencji. Olbrzymia większość od normalnych ludzi, rozumiejących, że jestem wrabiany, ale nie rozumiejących, dlaczego. Bardzo Wam dziękuję.

Ja też z początku nie wiedziałem, o co chodzi, ale po kilku dniach kłamstw i pomówień chyba już kumam. Przypomniałem sobie stadionowy okrzyk doprowadzający do furii polityka snobującego się na futbol. Nie brzmiał on zbyt pochlebnie. Żartowałem wtedy, że policja „szuka w Warszawie kobiety o imieniu Tola, by wyjaśnić co ma Donald”. Wracając do oponentów, ciekawostka polega na tym, że krytycy mają mi do zakomunikowania wyłącznie obelgi. To środowisko wytrenowane na „etosie” ulicznych wyzwisk: Wyp… Jeb… Spier…!…