Jacek Żakowski to mój dawny znajomy i nawet sojusznik w czasach, gdy stawiałem pierwsze kroki w dziedzinie politycznej analizy.

Był szefem działu publicystyki „Życia Warszawy” i chętnie puszczał moje teksty – były „prawicowe” w sensie thatcherystowskim i reaganowskim. Koledzy z redakcji (a dziś są to wielkie publicystyczne nazwiska) wspierający klasyczną polską prawicę (antyestablishmentową, nieco socjalną, domagającą się historycznych rozliczeń) mieli pretensję, że korzystałem z przychylności Jacka.

Czy żałuję, że nie odrzuciłem szansy, jaką mi dawał? Nie, pisałem, co myślałem, a krytykowała mnie lewacka konkurencja (Waldemar Kuczyński w „Wyborczej” ostro usiłował się ze mną rozprawić, miał jednak słabe argumenty).

Ale dziś zdaje mi się, że mój dawny sojusznik z „Życia W.” przegina. Proponuje (przemyśleć, zastanowić się), aby partie, które właśnie zdobyły władzę, oddały przegranym część wpływów na media. Radzi, by przegrany PiS mógł nadal zawiadywać TVP2.…