HBO i Netflix pokazują „Apokawixę”, film Xawerego Żuławskiego. Cóż, spieram się o niego na lewo i prawo, nawet z moim sąsiadem z „Sieci” Łukaszem Adamskim. Sam lubię go, po prostu.

Byłem nim zaskoczony. Nie przepadałem za poprzednimi filmami syna sławnego reżysera. Były dla mnie zbyt jednostajne i męczące („Chaos”, „Wojna polsko-ruska”) albo za pozornie anarchiczną formą widziałem lewicowo-liberalną dydaktykę („Mowa ptaków”).

To skądinąd zabawne – w „Mowie ptaków” z 2019 r. Żuławski dał wyraz lękowi przed polską młodzieżą przedstawianą jako prawicowo-pałkarska. Zaledwie w trzy lata później odkrył (?), że obraz jest inny. Licealna młódź organizująca w dobie pandemii gigantyczny melanż w pałacu Kamila, syna bogacza, jest albo histerycznie ekologiczna, albo hedonistyczna. Czy zmiany były aż takie wielkie, czy za każdym razem to produkt kolejnych uogólnień? Chyba bardziej to drugie.…