Ideologiczne kampanie, które jałowią dzisiaj teatr i całą kulturę, nie są w stanie wygenerować interesującego dzieła, za to do pewnego stopnia same się w nie przekształcają. Najczęściej w tragifarsę.

Wszelkie owe „antyprzemocowe” operacje stanowią serię groteskowych happeningów, które wypełniają poprawną pustkę obecnej sceny, niszcząc jednocześnie jej twórców. Wydarzenia te demonstrują kolejny już raz, że idee mają konsekwencje, a rewolucja pożera własne dzieci, czyli uwalnia procesy, których ofiarą padają ich inicjatorzy.

Rewolucyjne trybunały, w których na oskarżonych ciąży obowiązek dowodzenia niewinności, sięgnęły po ikonę współczesnego teatru, Kristiana Lupę. O jego twórczości wiem za mało, by formułować mocne sądy, choć po obejrzeniu paru spektakli odnoszę wrażenie, że jałowiące…