W czasach, kiedy tyle mówi się o kryzysie w Kościele, kontestowaniu wiary, duchowym zagubieniu, wchodzi do studyjnych kin pełnometrażowy film dokumentalny Dominiki Montean-Pańków. Warto się wsłuchać w ten „Głos”.

Jest zaskakująco uniwersalny, bo z niczym ani nikim się nie konfrontuje. Nie forsuje poglądów. Nie wytycza ścieżek. Nie poucza ani nie ocenia. Towarzyszy. Z uwagą, dając sobie i innym szansę na zrozumienie, współodczuwanie, niezgodę, akceptację, refleksję…

Dzieje się w tym filmie coś niezwykłego i zarazem oczywistego. Mniej znaczy więcej. Zminimalizowanie fizycznej, mentalnej – odrębnej we własnych opiniach i ocenach – obecności filmowców pozwala na rozszerzenie optyki. Na odnalezienie w zwyczajnych, czasem banalnych, nużących czy przygnębiających czynnościach czegoś głębszego. Na zbudowanie metafor, które w nienatarczywy sposób definiują współczesne lęki, wątpliwości, zagubienia i poszukiwania. Związane nie tylko z drogą, którą postanowili pójść bohaterowie filmu.…