Nowa flaga Rosji. Moskale oglądają w telewizji zwycięstwa rodaczek i mają satysfakcję

W młodości grałem w tenisa. Najpierw używałem stareńkiej drewnianej rakiety, którą znalazłem w domu, potem rodzice kupili metalową krajowej produkcji. Żartowaliśmy: jest dobra w deszczu, ale w czasie burzy ściąga pioruny…

Grałem z kolegami z klasy na asfaltowym placyku nieopodal domu, z drewnianych ławek zrobiliśmy „siatkę”, organizowaliśmy turnieje. Każdy miał własną imprezę, np. Piotrek, któremu nadaliśmy pseudonim Kości, miał swój Kościeblon.

Jak koledzy nie mieli czasu, to całymi godzinami waliłem piłkami w ślepą ścianę pobliskiego budynku, a mieszkający tam, którego wkurzało dudnienie, rzucał we mnie z balkonu doniczkami.

W końcu rodzice posłali mnie na prawdziwe treningi w pewnym podłym klubie, którego nazwy nie ujawnię, bo mi wstyd, że miałem z nim jakiekolwiek związki. Ale trochę się tam nauczyłem, zanim, dzięki Bogu, mnie wyrzucili (dzięki temu dziś nie muszę się wstydzić).…