– Halo, Łajthałs?

– Słucham?

– Czy to Łajthaus?

– Z kim pan chcieć rozmawiać?

– Z Łajthausem. To znaczy, to się pisze, chwileczkę, W jak Wiesław, H jak Honorata, I jak Irena, T jak Tadeusz, E jak „Ewelina”. I potem jest Hy-o-u-se. Ju noł?

– To być jakaś promocja?

– Jaka promocja?! To znaczy trochę tak. Ale skromnej osoby. Mojej.

– Du już spik inglisz?

– Jes, znaczy się, ofkors. Kiedyś nie, ju noł, ale pojechał człowiek do Europy i bez tego całego „hałdujuwuju” to by nie dał rady marynarek poważnym ludziom zakładać. Ken ju ripit, pliz?

– To może jednak po polsku. Pan chcieć się dodzwonić do Białego Domu?

– No, nareszcie. Dokładnie tak.

– W Łoszington?

– Jeden jest chyba, co? A w ogóle z kim ja rozmawiam?

– My name is Joe.

– Joe? Ożeż ty, o, szit, o…