Biskup Edward Dajczak z powodu depresji na rok przed emeryturą odszedł z urzędu. Spotkał się z powszechnym zrozumieniem, a nawet podziwem, i to ze strony zarówno duchownych, jak i świeckich.

Właściwie stał się bohaterem, bo za bohaterstwo uznaje się dzisiaj nie walkę ze słabością, ale jej obnoszenie. Nie oskarżam o to biskupa, choć kiedy czytam jego deklaracje, że sprawę mógłby ukryć, ale wolał stanąć w prawdzie, budzą się we mnie wątpliwości.

Szczujne redakcje Onetu, „Wyborczej” czy „Polityki” usiłowały wytropić krytykę Dajczaka ze strony duchowieństwa, by przedstawić ją jako wyraz bezduszności i obskurantyzmu polskiego kleru. Ponieważ nic takiego nie zaszło, zlepiły sprawę Dajczaka z piętnowaniem przez abp. Gądeckiego „deficytu wiary”, który prowadzi do „narcystycznego egoizmu”.

Wówczas pojawia się szukanie psychologii, psychoterapii czy też sportów mających zapewnić dobre samopoczucie…