Do opisania propagandy Kremla brakuje punktów odniesienia w sumieniu czy rozumie. Kończą się miary pozwalające ocenić poziom zła i bredni.

Być może sedno zetknięcia się ze złem absolutnym odkryła Hannah Arendt, gdy relacjonując proces Eichmanna w Jerozolimie, ukuła termin „banalność zła”. W jednym z listów do filozofa Gershoma Scholema pisała:

[Zło] urąga myśli, gdyż myśl próbuje dotrzeć na pewną głębokość, sięgnąć do korzeni. Gdy zaś zajmie się złem, jałowieje, bo dotyka nicości. Na tym polega banalność zła

Arendt pisze o nieistnieniu ducha, o nicości. Ale banalność zła ma też swój wymiar fizyczny. Przed sądem w 1961 r. stanął urzędnik od transportu, który wyliczał, ile wagonów trzeba, by tyle i tyle ludzi z takich i takich miejsc przewieźć tam, gdzie zostaną zabici. Sprawny logistyk…