Moja obecność na Netfliksie to produkt pandemii. To wtedy pochłonąłem jednym tchem trzy sezony serialu „Stranger Things”. Dzieci z miasteczka Hawkins, w dużej mierze nerdowie, czyli lekceważeni frajerzy, staczały zacięte boje z mrocznym światem pełnym potworów. Nie wiecie, kto to demogorgon?

Spierałem się z przyjacielem, aktorem, jak podejść do produktu braci Matta i Rossa Dufferów. On widział w tym tylko zręczne żonglowanie konwencjami. Klejenie ludzkich losów według sprawdzonych recept, wzruszanie przy użyciu emocjonalnych szantaży. Ja widziałem szwy. A jednak mnie brało, ciekawiło.

Pisano o wznieceniu sentymentu do lat 80. Mnie pociągał prostoduszny klimat rodem z zimnowojennych mitów. Bynajmniej nie zawsze bogoojczyźnianie amerykański – w pierwszym sezonie pokonywano…