Cezar i Brutusowie. "Ty nie wiesz, jakim ja teraz jestem krytykiem niemieckiej polityki zagranicznej"

– Halo? Pan przewodniczący?

– Co jest?

– Przepraszam, że dzwonię w środku nocy, ale chciałem zastosować się do wskazówek pana przewodniczącego, iż nie powinniśmy się teraz afiszować z naszą znajomością. Przygotowałem, oczywiście tradycyjne alibi, więc jakby co, to teraz śpię. Albo mdleję.

– Aha. To może proszę zadzwonić rano. Najlepiej do psychiatry.

– Chwileczkę! Podaję hasło!

– No, słucham.

– Koń.

– Co?

– Pa-ta-taj, pa-ta-taj! Ja, koń, ja, koń, jak mnie słyszysz?!

– A nie osioł?

– Odzew był, że „by się uśmiał!”. Już pan przewodniczący nie pamięta?

– Człowieku, ja nie pamiętam, co w zeszłym roku o Angeli mówiłem, to mam każdą łajzę pamiętać?

– Ale jak to? Syna pańskiego broniłem przed komisją sejmową, Bąka Józefa…

– Bez nazwisk. Już kojarzę. Ale zastanawiam się, chłopie, czemu ty o tej porze nie śpisz? Namierzyli cię?…