Do dzieła wybitnego, a takim są „Spaleni słońcem” Nikity Michałkowa, warto wrócić w dowolnym momencie. Dziś jednak w trakcie przełomowej dla Rosji (i Ukrainy – naturalnie) wojny, refleksja nad tym filmem może być szczególnie inspirująca.

Tytuł rosyjskiej wersji polskiego tanga „Ta ostatnia niedziela”, która stanowi przewodni motyw filmu i dała mu tytuł, brzmieć powinien „Wykończeni słońcem”. Nie tylko byłoby to wierniejsze, ale i uzupełniało o dodatkowe, przerażające znaczenie, co obserwując, z jaką pieczołowitością konstruuje swoje dzieło Michałkow, nie wydaje się przypadkiem.

W centrum Moskwy, w apartamencie jednego z dwóch protagonistów filmu, Dmitrija Arsentiewa, byłego arystokraty i oficera NKWD, rozgrywa się wstęp i zakończenie filmu. Przez otwarte okno widać wieże Kremla. Prywatność jest złudzeniem. Wdziera się w nią i determinuje ją historia w swoich politycznych odsłonach. Nie ma od niej ucieczki. Kreml zawsze zaglądał będzie w okna Arsentiewa.…