W chłodną wiosenną noc, przerywaną wystrzałami artylerii, do maleńkiej miejscowości pod Czernihowem zajeżdża autobus. Ze środka wysypuje się grupa trzydziestu osób, rodziny z dziećmi, wszyscy niosą tobołki zabrane pod ostrzałem ze swoich domów. Nareszcie wydostali się z terenów okupowanych przez Rosjan.

Siergiej szerokim gestem łyżki zajada zupę.

Ale nie strzelają tutaj, nie? Nie strzelają? Dzięki Bogu, dzięki Bogu

– mówi.

Żona i dzieci już bezpiecznie siedzą przy obiedzie przygotowanym przez nocną zmianę miejscowych kobiet. Światła są pogaszone, bo trwa godzina policyjna, a jesteśmy na linii frontu i chcemy być niewidoczni dla wroga. W szkolnej stołówce słychać tylko uspokajające głosy kobiet: „Jedz, jedz”, „Już dobrze”, „Już jesteśmy bezpieczni”, choć niektórzy wzdrygają się na odgłosy artyleryjskiego ostrzału.

To wasi, to wasi strzelają do okupanta …