„Jeśli Bruksela chce być traktowana poważnie, powinna pogodzić się ze śmiercią swoich ambicji w zakresie polityki zagranicznej i iść dalej” - wskazuje Matthew Karnitschnig, główny korespondent europejski w Politico i ocenia, że wizyta Josepa Borrella w Moskwie to śmierć polityki zagranicznej UE. Pogrzebem ma być - według autora - ukończenie budowy gazociągu Nord Stream 2.

CZYTAJ RÓWNIEŻ:

— Prezydent komentuje wizytę Borrella w Moskwie: Po co tam jechał? O czym chciał rozmawiać? To kompromitacja. WIDEO

— NASZ WYWIAD. UE ma problem, a Borrell to jego element. Saryusz-Wolski: „Jest gdzieś granica takiej polityki, schizofrenii czy rozkroku”

— Europosłowie domagają się dymisji Borrella. Pod listem adresowanym do szefowej KE podpisali się m.in. Waszczykowski i Sikorski

Śmierć polityki zagranicznej UE

Karnitschnig nie ma wątpliwości - wizyta Borrella w Moskwie to widomy znak śmierci polityki zagranicznej Unii Europejskiej.

Europejska polityka zagraniczna umarła tydzień temu w Moskwie. Pochówek odbędzie się wiosną tego roku na morzu, około 35 sążni pod powierzchnią Bałtyku, gdzie potężny rosyjski statek Fortuna układa ostatni odcinek długiego na 1230 km gazociągu Nord Stream 2 między Rosją a Niemcami

— czytamy.

Autor przypomina, że Borrell w żaden sposób nie zareagował na oskarżenia pod adresem UE, które rzucał Siergiej Ławrow.

Jedyną odpowiedzią, jaką Borrell zdołał wykrzesać z siebie na diatrybę Ławrowa, był bolesny grymas twarzy

— podkreśla.

UE powinna zrezygnować ze wspólnej polityki zagranicznej?

Korespondent Politico wskazuje, że UE nigdy nie radziła sobie z polityką zagraniczną, bo inne obszary są domeną jej działalności.

Unia Europejska zawsze działała najlepiej, gdy trzymała się tego, na czym się zna, czyli regulacji, handlu i rozdawnictwa dotacji we wspólnocie

— zaznacza.

Prawdziwą zbrodnią Borrella było ściągnięcie zasłony, za którą kryje się bezsilność Unii

— dodaje.

Dla Niemców najważniejszy jest Nord Stream 2

Karnitschnig za fiasko unijnej polityki wobec Rosji pośrednio oskarża Niemców, którzy za wszelką cenę chcą zrealizować projekt Nord Stream 2.

Nie pomaga też fakt, że wysiłki zmierzające do zamknięcia Rosji w klatce są konsekwentnie podważane przez największego członka Unii, czyli Niemcy

— podkreśla.

Skłonność Berlina do odwracania wzroku od rosyjskich prowokacji jest dobrze udokumentowana. W ostatnich latach najlepszym przykładem tego niedowidzenia był gazociąg Nord Stream 2

— wskazuje.

Przez lata Nord Stream 2 przetrwał nielegalną aneksję, wielokrotne otrucia, co najmniej jedno zabójstwo, a także zbyt liczne próby podważenia zachodniej demokracji, by je tu przytaczać

— dodaje.

Autor w tym kontekście przypomina również skandaliczną wypowiedź prezydenta Niemiec Franka-Waltera Steinmeier, który zasugerował, że Nord Stream 2 jest formą rekompensaty dla Rosji za straty wojenne. Przytacza również odpowiedź premiera Mateusza Morawieckiego w tej sprawie.

Polski premier Mateusz Morawiecki oskarżył Niemcy o działanie „za plecami Europy”, nazywając Nord Stream 2 „antyunijnym projektem, który wkrótce może służyć agresywnej polityce Rosji”. „Czas z tym skończyć”, podsumował

— czytamy.

CZYTAJ TAKŻE:

— Nord Stream 2 jako rekompensata dla Rosji za atak Hitlera?! Skandaliczne słowa prezydenta Niemiec w jednym z wywiadów

— Premier Morawiecki odpowiada Steinmeierowi: Powojenne długi nie zostały spłacone, ale Nord Stream2 nie jest żadną rekompensatą

Co dalej?

Karnitschnig zaznacza, że unijni federaliści proponują rezygnacje z polityki zagranicznej UE opartej na konsensusie, a w zamian proponują podejmowanie decyzji kwalifikowaną większością głosów. Autor odrzuca ten pomysł.

To jednak tylko pogłębiłoby podziały. Wyobraźmy sobie, dla przykładu, że większość członków UE zdecydowała się na zbliżenie z Rosją wbrew życzeniom krajów bałtyckich i Polski

— podkreśla.

W ostatecznym rozrachunku większość członków UE zadowala się utrzymaniem wygodnego powojennego układu polegania na USA w kwestiach bezpieczeństwa i własnych rządach w sprawach polityki zagranicznej. Jeśli Bruksela chce być traktowana poważnie, powinna pogodzić się ze śmiercią swoich ambicji w zakresie polityki zagranicznej i iść dalej

— podsumowuje.

xyz/Politico/Onet