Naga lesbijka z piłką. Swoje protesty wyraża, nie śpiewając hymnu. „Już nigdy nie położę dłoni na sercu”

Finał mistrzostw świata kobiet w piłce nożnej. Piękny widok. Dziesięć amerykańskich piłkarek zwróconych w kierunku gwiaździstego sztandaru, z dłońmi położonymi na kształtnych piersiach, śpiewa hymn. Tylko ostatnia odwraca twarz w innym kierunku i milczy. To kapitan drużyny Megan Rapinoe. Nie zna słów? Nie umie zaśpiewać?

Wszystko było w normie jeszcze w 2011 r., gdy – aby uczcić strzeloną bramkę – podbiegła do mikrofonu stojącego za narożnikiem boiska i dumnie zaintonowała przebój Bruce’a Springsteena „Born in the USA”. Rapinoe też śpiewała wtedy – wraz z koleżankami – hymn. Stany Zjednoczone przegrały w finale, ale była już na tyle znana, że rodzinne miasto Redding uhonorowało ją coroczną paradą 10 września. Ale to dla piłkarki było wciąż za mało. Postanowiła zrobić coś bardziej spektakularnego.

Kiedy w lipcu 2012 r. w magazynie LGBT „Out” publicznie pochwaliła się, że jest lesbijką i opowiedziała o związku z australijską piłkarką Sarah Walsh, wybuchł prawdziwy medialny szał. I kariera Megan przyspieszyła.

Już w sierpniu 2012 r. jej sylwetkę opublikował „Sports Illustrated”, w marcu 2013 r. trafiła na okładkę lesbijskiego magazynu „Curve”, a w kwietniu 2013 r. jej karierę opisał „New York Times”. Zapraszano ją do telewizyjnych audycji, występowała w filmach i reklamach. W 2013 r. uhonorowano ją nagrodą Centrum Gejów i Lesbijek miasta Los Angeles. W 2015 r. wpisano do narodowej galerii sław gejów i lesbijek w sporcie.

Media uważnie śledziły losy lesbocelebrytki. Po rozstaniu z Sarah zaręczyła się z Serą (Cahoone – piosenkarką country). Po zerwaniu z Serą związała się z Sue (Bird – koszykarką). W tej ostatniej konfiguracji panie nago z piłkami – nożną i koszykową – w ub.r. pozowały razem w sesji zdjęciowej dla magazynu „The Body Issue”.

Skandalizowanie spodobało się amerykańskiej sportsmence. Od tego czasu uczestniczy w kolejnych akcjach protestacyjnych. A to przeciw rasizmowi i „supremacji białych”, a to przeciw niskim zarobkom piłkarek. Ostatnio zaś przeciw wszystkiemu, co się jej kojarzy z Donaldem Trumpem, czyli „przeciw skrajnemu ubóstwu i bezdomności w USA, przeciw wsadzaniu nazbyt wielu obywateli do więzień i brutalności policji”.

Swoje protesty wyraża, nie śpiewając hymnu. „Już nigdy nie położę dłoni na sercu” – deklaruje. I pomyśleć, że to niebezpieczne schorzenie zaczęło się od LGBT.

Felieton opublikowany w tygodniku „Sieci” nr 28/2019