Katalonia po ogłoszeniu secesji z Hiszpanii wydaje się osamotniona międzynarodowo. Potępili secesję między innymi najwyżsi przedstawiciele najważniejszych struktur międzynarodowych w Europie: Unii Europejskiej, Rady Europy i NATO. Ale katalońscy secesjoniści nie są aż tak bezradni, jak wyglądają. Znaleźli różnorodnych sojuszników – lub zostali przez sojuszników znalezieni.

Najbardziej jawnym zwolennikiem niepodległej Katalonii jest Nigel Farage – najskuteczniejszy w historii przeciwnik Unii Europejskiej, główny widoczny sprawca Brexitu, były przywódca Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa. Przed Brexitem Farage wyjaśniał: „Dlaczego Wielka Brytania miałaby dawać cokolwiek Polsce? … Nie chcę być w Unii z Polską!”. Katalońską secesję poparł także między innymi Geert Wilders – lider antyunijnej Partii Wolności w Holandii, autor zwięzłego hasła wyborczego: „Pijany Polak zabiera waszą pracę”.

Innego rodzaju sojusznikiem secesjonistów z Barcelony stał się wpływowy w skali świata Julian Assange – założyciel i redaktor naczelny portalu WikiLeaks – który z biegiem czasu coraz mniej wydaje się obrońcą wolności wypowiedzi i innych praw człowieka, a coraz bardziej okazuje się rosyjskim agentem wpływu. Bliskie związki z Kremlem mają wszyscy wyżej wymienieni. Równoległą kampanię na rzecz niepodległości Katalonii podjęły rosyjskie państwowe wielojęzyczne media na zagranicę – w tym agencja informacyjna Sputnik – oraz armie rosyjskich trolli i robotów internetowych. Wszystkie drogi prowadzą do Moskwy.

Dla żadnego z tych sojuszników niepodległa Katalonia nie jest celem ostatecznym. Cel ostateczny to maksymalne rozbicie Europy. Do tego celu będą dążyć nawet za cenę wojny secesyjnej – zwłaszcza prowadzonej na cudzym terytorium cudzymi rękami. Chętnie poparliby również secesję części na przykład Belgii, Italii lub Polski.