Wielka Brytania musi wynegocjować z Unią Europejską porozumienie przejściowe, które będzie obowiązywać przez około dwa lata po Brexicie – ogłosił wczoraj 23 lipca 2017 roku brytyjski minister handlu międzynarodowego Liam Fox. Zjednoczone Królestwo będzie potrzebować dwóch przejściowych lat na ułożenie stosunków z resztą świata.
Brytyjczykom nie chodzi o już rozpoczęte dwa lata, przeznaczone zgodnie z artykułem 50 Traktatu o UE na wynegocjowanie umowy państwa wychodzącego o warunkach wyjścia i ramach przyszłych stosunków z Unią. Te dwa lata liczą się od 29 marca 2017 roku, gdy brytyjski rząd notyfikował Radzie Europejskiej wynik referendum o Brexicie z 23 czerwca 2016 roku – zatem wyjście Wielkiej Brytanii nastąpi 29 marca 2019 roku (chyba że negocjacje zakończą się wcześniej lub państwa członkowskie UE przedłużą je jednogłośnie, ale oba scenariusze są nieprawdopodobne). Zjednoczonemu Królestwu chodzi o dodatkowe dwa lata, więc razem około cztery lata. Dla Brytyjczyków im ostateczny Brexit bliżej, tym dalej.
Powodem brytyjskiej gry na czas jest bezradność wobec świata. Od dnia ostatecznego Brexitu jedyną podstawą polityczną i prawną stosunków gospodarczych Wielkiej Brytanii z innymi krajami – oraz z potężnymi blokami gospodarczymi Azji i Zachodniej Półkuli – stanie się globalny system ekonomiczny, którego głównymi regulatorami są Światowa Organizacja Handlu, Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Światowa Organizacja Własności Intelektualnej, Międzynarodowa Organizacja Pracy i inne organizacje wyspecjalizowane, będące formalnie lub realnie częściami Systemu Narodów Zjednoczonych. Istotny wkład wnosi – poza Systemem Narodów Zjednoczonych – globalna, ale selektywna Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), zrzeszająca 35 państw najwyżej rozwiniętych gospodarczo.
Lecz 29 marca 2019 roku Zjednoczone Królestwo straci dostęp do wyższego poziomu globalnej integracji – do sieci ponad 60 porozumień Unii Europejskiej z krajami i grupami lub organizacjami krajów reszty świata o wolnym handlu lub innej bliskiej współpracy gospodarczej. Większość tych porozumień jest w pełnej mocy – w tym porozumienia z Koreą Południową, Meksykiem, Republiką Południowej Afryki, Szwajcarią, Ukrainą, Turcją i Izraelem. Inne są w trakcie podpisywania albo ratyfikacji – między innymi porozumienia z Kanadą i Singapurem – i czasem już stosowane wstępnie. Jeszcze inne są w trakcie negocjacji – w tym porozumienia z Japonią, Indiami, Indonezją i południowoamerykańskim Rynkiem Południa (MERCOSUR), obejmującym między innymi Brazylię i Argentynę. Podobne negocjacje ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki zostały zamrożone przez prezydenta Donalda Trumpa, ale mogą być wznowione w przyszłości. Węższe porozumienie o inwestycjach jest negocjowane przez UE z innym trudnym partnerem – Chinami.
Czytaj dalej na następnej stronie ===>
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
Wielka Brytania musi wynegocjować z Unią Europejską porozumienie przejściowe, które będzie obowiązywać przez około dwa lata po Brexicie – ogłosił wczoraj 23 lipca 2017 roku brytyjski minister handlu międzynarodowego Liam Fox. Zjednoczone Królestwo będzie potrzebować dwóch przejściowych lat na ułożenie stosunków z resztą świata.
Brytyjczykom nie chodzi o już rozpoczęte dwa lata, przeznaczone zgodnie z artykułem 50 Traktatu o UE na wynegocjowanie umowy państwa wychodzącego o warunkach wyjścia i ramach przyszłych stosunków z Unią. Te dwa lata liczą się od 29 marca 2017 roku, gdy brytyjski rząd notyfikował Radzie Europejskiej wynik referendum o Brexicie z 23 czerwca 2016 roku – zatem wyjście Wielkiej Brytanii nastąpi 29 marca 2019 roku (chyba że negocjacje zakończą się wcześniej lub państwa członkowskie UE przedłużą je jednogłośnie, ale oba scenariusze są nieprawdopodobne). Zjednoczonemu Królestwu chodzi o dodatkowe dwa lata, więc razem około cztery lata. Dla Brytyjczyków im ostateczny Brexit bliżej, tym dalej.
Powodem brytyjskiej gry na czas jest bezradność wobec świata. Od dnia ostatecznego Brexitu jedyną podstawą polityczną i prawną stosunków gospodarczych Wielkiej Brytanii z innymi krajami – oraz z potężnymi blokami gospodarczymi Azji i Zachodniej Półkuli – stanie się globalny system ekonomiczny, którego głównymi regulatorami są Światowa Organizacja Handlu, Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Światowa Organizacja Własności Intelektualnej, Międzynarodowa Organizacja Pracy i inne organizacje wyspecjalizowane, będące formalnie lub realnie częściami Systemu Narodów Zjednoczonych. Istotny wkład wnosi – poza Systemem Narodów Zjednoczonych – globalna, ale selektywna Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), zrzeszająca 35 państw najwyżej rozwiniętych gospodarczo.
Lecz 29 marca 2019 roku Zjednoczone Królestwo straci dostęp do wyższego poziomu globalnej integracji – do sieci ponad 60 porozumień Unii Europejskiej z krajami i grupami lub organizacjami krajów reszty świata o wolnym handlu lub innej bliskiej współpracy gospodarczej. Większość tych porozumień jest w pełnej mocy – w tym porozumienia z Koreą Południową, Meksykiem, Republiką Południowej Afryki, Szwajcarią, Ukrainą, Turcją i Izraelem. Inne są w trakcie podpisywania albo ratyfikacji – między innymi porozumienia z Kanadą i Singapurem – i czasem już stosowane wstępnie. Jeszcze inne są w trakcie negocjacji – w tym porozumienia z Japonią, Indiami, Indonezją i południowoamerykańskim Rynkiem Południa (MERCOSUR), obejmującym między innymi Brazylię i Argentynę. Podobne negocjacje ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki zostały zamrożone przez prezydenta Donalda Trumpa, ale mogą być wznowione w przyszłości. Węższe porozumienie o inwestycjach jest negocjowane przez UE z innym trudnym partnerem – Chinami.
Czytaj dalej na następnej stronie ===>
Strona 1 z 2
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/swiat/350076-niespodzianki-brexitu-na-ulozenie-stosunkow-ze-swiatem-wielka-brytania-chce-miec-nie-2-lata-lecz-4-lata-takze-za-malo?strona=1
