Kołakowska o wyborach nad Sekwaną: "Francuzi wyczekują kogoś, kto ośmieli się wreszcie jasno powiedzieć, kim są i co ich łączy"

Francuzi wyczekują kogoś, kto ośmieli się wreszcie jasno powiedzieć, kim są i co ich łączy – zamiast wmawiać im, że wszystko ich dzieli. A klasa polityczna – jak w Anglii, jak w Ameryce, jak i w Polsce – ciągle nie rozumie, że sama ponosi winę za własną klęskę

—pisze Agnieszka Kołakowska w najnowszym numerze „Teologii Politycznej Co Tydzień”: Francuski wybór.

Na zaledwie kilka dni przez wyborami prezydenckimi we Francji liderem sondaży jest centrysta Emmanuel Macron.

CZYTAJ WIĘCEJ: Macron faworytem sondaży. Badania nie pozostawiają złudzeń - to on wygra wybory prezydenckie we Francji. O ile wejdzie do II tury…

Jak podkreśla Kołakowska przedwyborczy chaos jest „wydaje się bardziej przygnębiający i chaotyczny niż kiedykolwiek przedtem”. Co jest tego powodem?

Są to cztery sprawy: islam, oligarchia klasy politycznej, Rosja i antysemityzm. Niestety, tylko dwie pierwsze będą istotne w tych wyborach, ale szokująca jest ich nieobecność w publicznej przestrzeni. Politycy o nich milczą (oprócz Marine Le Pen, ale tylko na temat islamu), choć stoją one jak cztery wielkie słonie w pokoju. A poza gospodarką, na której uzdrowienie nadziei nie ma, są to najważniejsze kwestie dla Francji

—czytamy w „TP”.

Spośród czterech najważniejszych spraw, Kołakowska wskazuje islam jako element najważniejszy.

O islamizacji Francji, o terroryzmie islamskim, muzułmańskich gettach, bezprawiu, jakie w nich panuje, radykalizacji młodych muzułmanów, muzułmańskim antysemityzmie – o tych sprawach mówi tylko Marine Le Pen, choć też bardzo niewiele i dość selektywnie. O tym, jak w liberalnej demokracji chronić judeochrześcijańskie wartości, by zarazem zachować liberalną demokrację, nie mówi nikt. I tu jest to coś, co te wybory łączy z Trumpem i z Brexitem: w obu przypadkach przegrali ci, którzy z braku odwagi czy przez ideologiczną ślepotę udawali, że nie widzą słonia w pokoju

—tłumaczy.

To co z pewnością interesuje Polaków najbardziej, to relacje francusko-rosyjskie jakie mogą zawiązać się po wyborach prezydenckich we Francji.

Prawie wszyscy poważni kandydaci w wyborach prezydenckich są prorosyjscy w mniejszym lub większym stopniu. Marine Le Pen normalnie dostaje pieniądze z Moskwy; Fillon lubi mówić o swoim „przyjacielu Putinie”

—zaznacza Kołakowska, dodając:

Francuskie gazety o tym wszystkim informują, ale bez zadawania zbyt wielu pytań, bez szczególnego niepokoju i tym bardziej bez oburzenia. Czasem nawet, w porywie pobłażliwości, odsyłają do artykułów sowietolożki Françoise Thom – jednej z bardzo niewielu francuskich uczonych, poza Alainem Besançonem, którzy widzą w Rosji zagrożenie.

Dla francuskich wyborców to jednak islam i klasa polityczna, to sprawy, które są najistotniejsze.

We Francji, tak samo jak w Anglii i w Ameryce, wyborcy sztucznie podzieleni według rasy, religii i płci przez narzuconą im politykę tożsamości, traktowani z pogardą przez elity i klasę polityczną, pouczani, że nie wolno im mówić o swoim kraju i swojej kulturze, swojej historii i swoich tradycjach, wyczekują kogoś, kto ośmieli się wreszcie jasno powiedzieć, kim są i co ich łączy – zamiast wmawiać im, że wszystko ich dzieli. A klasa polityczna – jak w Anglii, jak w Ameryce, jak i w Polsce – ciągle nie rozumie, że sama ponosi winę za własną klęskę

—podkreśla.

*Tekst pierwotnie ukazał się w dzienniku „Rzeczpospolita” w dniu 09.03.2017., a następnie został przedrukowany w najnowszym numerze „Teologii Politycznej Co Tydzień”: Francuski wybór.

kk/Teologia Polityczna