Ani przewodniczący KE Jean Claude Juncker, ani kierująca wtedy pracami Rady, holenderska minister do spraw europejskich Jeanine Hennis-Plasschaert, ani szefowie największych frakcji PE, nie widzieli żadnych win instytucji europejskich, co więcej „nabuzowani” złością wobec Brytyjczyków, gotowi byli wręcz wymuszać na instytucjach europejskich decyzje w stylu „na złość mamie odmrożę sobie uszy”.

W. Brytania powinna wyjść z UE jak najszybciej, ba powinna na tym wyjściu ucierpieć, więc ich zdaniem nie może nawet liczyć na takie rozwiązania, jakie mają w relacjach z UE takie kraje jak Norwegia czy Szwajcaria, (czyli państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego).

A przecież W. Brytania to druga pod względem potencjału gospodarka europejska i piąta gospodarka świata, więc na dobrych z nią relacjach, powinno jednak zależeć wszystkim pozostałym 27 krajom członkowskim.

Do tej pory w tym podejściu europejskich elit kierujących głównymi instytucjami europejskimi, niewiele się zmieniło, dalej dominuje chęć ukarania Brytyjczyków, za decyzję o wyjściu z UE.

Instytucje unijne już dawno wyznaczyły swoich przedstawiciel do negocjacji z W. Brytanią: Radę Europejską będzie reprezentował Belg, Didier Seeuws, Komisję Europejską – Francuz, Michel Barnier, a Parlament Europejski – Belg, Guy Verhofstadt, zwolennik rozstania się z tym krajem na twardych warunkach.

Wprawdzie dominujący głos w tych negocjacjach będzie miała Komisja i Rada, ale delegowanie do grona negocjatorów szefa frakcji liberalnej w PE wspomnianego Guy Verhofstadta jest wręcz zaproszeniem do awantur i prób upokarzania tego kraju.