Parę słów o „nieprzewidywalności” prezydenta Trumpa. "Tu chodzi o wizję przyszłego świata, która tworzy się na naszych oczach"

23 stycznia, pierwszy dzień roboczy po zaprzysiężeniu 45 prezydenta Stanów Zjednoczonych. Spotkanie z przedstawicielami amerykańskiego businessu oraz obietnica obniżenia podatków od firm oraz osób indywidualnych. 24 stycznia, drugi dzień roboczy, podpisanie rozporządzenia o wycofaniu się Stanów Zjednoczonych z  Partnerstwa Transpacyficznego, jednego z elementów strategii gospodarczej Baracka Obamy. Następnie zamrożenie zatrudnienia w administracji państwowej oraz podpisanie dyrektywy zakazującej przekazywania pieniędzy federalnych organizacjom pozarządowym na finansowanie aborcji, dokonywanych za granicą. Jeszcze dziś, 24 stycznia prezydent ma podpisać rozporządzenie w sprawie renegocjacji NAFTA, umowy między Stanami Zjednoczonymi, Meksykiem i Kanadą. A nowy, nominowany właśnie minister handlu Wilbur Ross, zresztą miliarder, tak to skomentował: „Lepsze, korzystniejsze są umowy bilateralne, dwustronne niż wielostronne”, a  jako światowej sławy entrepreneur, wie o czym mówi. Ross podczas przesłuchania poprzedzającego jego nominację powiedział także: ”Jestem zwolennikiem wolnego handlu. Ale handlu sensownego, a nie takiego, który szkodzi amerykańskiemu pracownikowi i krajowej bazie przemysłowej”. Szkoda, że te stare jak świat zasady przez 27 lat podobno wolnej Polski, nie docierały do kolejnych władz, postkomunistów i platformersów, bo być może i naszą gospodarkę i „zwijające się państwo”, nie trzeba byłoby odbudowywać niemal od podstaw.

Wracając do wątku głównego, co to praktycznie znaczy? Że od wczoraj wszystko będzie inaczej. Żadnego podwyższania podatków i marnotrawienia pieniędzy na wciąż nowe wydatki budżetowe i  rozbudowę pomocy socjalnej na niewiarygodną skalę. Która ma mniej wspólnego ze sprawiedliwością społeczną, a więcej – widzę to w Wielkiej Brytanii – z systemem produkowania jednostek nieudolnych, roszczeniowych, nie umiejących zadbać o swoje życie i na zawsze skazanych na tzw. „pułapkę socjalu”. Następnie, zamrożenie zatrudnienia, a może i odchudzenie administracji państwowej? Wystarczy spojrzeć na etatystyczną Francję czy warszawski magistrat, żeby wiedzieć o co tu chodzi. Potem -renegocjacje umów międzypaństwowych na bardziej korzystne dla Ameryki – przy czym nie ma żadnego powodu, abyśmy, w ramach „Poland First!”, nie mieli ostro negocjować z Amerykanami własnych spraw. No i stop aborcji – tymczasem finansowania dokonywania ich za granicą, a potem? Zobaczymy, co będzie potem, ale początek jest raczej znaczącym kierunkowskazem. Wszystkie te ruchy sygnalizują konserwatywne podejście do życia, do biznesu, do  modelu welfare state, które winno zostać ograniczone. No i  gdzie tu „nieprzewidywalność” nowego prezydenta?

Zmierzam do tego, że ten cały Armagedon, media, ulica, który rozegrał się podczas kampanii Donalda Trumpa i towarzyszył uroczystości inauguracyjnej, miał tyle wspólnego ze „spontanicznym” protestem społecznym, co „spontaniczna” obecność robotników podczas manifestacji studenckich w 1968 roku. Bo tu chodzi o wizję przyszłego świata, która tworzy się na naszych oczach oraz o rozmontowywanie lewicowo-liberalnych układów, które namnożyły się jak komórki raka na zdrowych organizmach państw i narodów, oraz pozbawianie lewicy ich przywilejów. Stąd ten cały harmider, zdominowanych przez lewaków mediów i organizacji pozarządowych, stąd notoryczny brak obiektywizmu brytyjskich BBC i amerykańskiej CNN, The Washington Post oraz polskich Gazety Wyborczej i TVN24. Przecież budowanie, wznoszenie tych struktur trwało 50 lat! Od początku rewolucji kontrkulturowej, to mozolne przesuwanie na lewo myślenia o państwie, rodzinie, sekularyzacja społeczeństw, monopolizacja władzy w polityce, wielkich światowych organizacjach jak ONZ, Unia Europejska, Swiatowy Fundusz Walutowy, w mediach, tzw. non-profit organisations, które jak się okazało, są bardzo yes-profit, że wskażę tylko kilka kierunków działań. Donald Trump tkwi w tej rzeczywistości nie od dziś, zna ją na wylot, i najwyraźniej zamierza się tej niszczącej tendencji rozwojowej przeciwstawić.

Spójrzmy na hasło „America First!” - w porównaniu z socjalistycznym misjonarzem Obamą, dla którego najważniejsze były ideały lewicy, a nie dobro rodaków – cóż to za  odświeżająca perspektywa! A potem ten krótki adres – i dobrze, bo Trump chyba lepiej czuje się w Amerykańskiej Radzie Businessu niż na trybunie – w którym opowiadał o zwykłych Amerykanach, zapomnianych i pokrzywdzonych przez arogancki i nie liczący się z ludżmi polityczny establishment. O tym, że chce tych ludzi zdjąć z zasiłku, zaoferować im pracę, zwrócić poczucie godności oraz szansę na przyzwoite życie.

Nieważne, jaki jest rząd, lecz ważne czy jest kontrolowany przez naród

– mówił Trump. I to hasło idzie ostatnio przez świat jak burza. Na tej fali wybory wygrał przecież i Orban i Kaczyński, a w Wielkiej Brytanii doszło do Brexitu. Nowy prezydent wiele miejsca poświęcił zapaści państwa, ubóstwu milionów ludzi, upadkowi przemysłu i edukacji, eksplozji przestępczości – zwłaszcza pośród Afroamerykanów i Latynosów - oraz narkomanii. Znaczące było jedno długie zdanie:

Przez wiele lat obcy przemysł bogacił się na amerykańskim, dotowano armie innych krajów przy kurczeniu się naszej, broniliśmy granic innych państw, rezygnując z obrony naszych.

Przecież to najbardziej konserwatywne orędzie głowy państwa, skierowane do świata, jakie słyszałam od półtora roku!

I teraz, czy Państwo bardzo się dziwią, że George Alagiah z BBC czy Hala Gorani z CNN zaczynają swoje wywiady z gośćmi - już bezceremonialnie łamiąc zasady rzetelnego dziennikarstwa niemal wyłącznie sojusznikami ideologicznymi - od „ Jak zdaniem pana/i  będzie wyglądało życie w Ameryce za kadencji najbardziej nieprzewidywalnego prezydenta Stanów Zjednoczonych?” Ciekawe, ilu z tych polityków, dziennikarzy, w Stanach, we Francji i w Polsce, rzeczywiście orientuje się o co tu właściwie chodzi, a ilu to po prostu „useful idiots”. Stawiam duże pieniądze na to, że  twórca CNN Ted Turner czy były szef Parlamentu Europejskiego Martin Schulz należą do tej pierwszej kategorii. A  biedne feministki, maszerujące po ulicach amerykańskich miast, i wysłuchujące absurdalnych wystąpień Cher czy Madonny, militanckie oddziały ochrony środowiska czy działaczy pro-aborcyjnych – do tej drugiej. W tym departamencie zaskoczyły mnie właściwie tylko dwa wydarzenia – dziwaczne wystąpienie Meryl Streep podczas uroczystości wręczenia Złotych Globów, bardzo anty-trumpowskie, świetna aktorka, nie musiała się fatygować. Chyba że chodziło o zamieszanie dookoła nazwiska, co zwykle przekłada się na liczbę proponowanych ról w hollywoodzkich blockbusterach. I  protest – któryż to, ach któryż raz?! – Madonny, która jednak dotąd zasłynęła skandalizowaniem na estradzie w kategorii „jak wiele można publicznie pokazać i nie zostać aresztowana przez policje obyczajową?”. Ale tu z kolei chodziło raczej o przypomnienie, że  kiedyś, dawno, dawno temu istniała pewna piosenkarka popowa, która dobrze się sprzedawała, a teraz - fatalnie. To też jest interes, i w grę wchodzą duże pieniądze. Drobny przyczynek do tematu: motywacja „zagniewanych” i „zaniepokojonych”.

Tekst opublikowany na stronie SDP.pl

Do kupienia „wSklepiku.pl”: „Amerykańskie wstrząsy” - Eliza Sarnacka-Mahoney.