Wojny? Cyberataki? Kryzysy gospodarcze? Jakie będą stosunki międzynarodowe w 2015 roku?

Od Sun Zi i Machiavellego wiadomo, że rządzący muszą opanować politykę zagraniczną i strategię wojskową, bo inaczej państwa giną lub wpadają pod obcą władzę.

Europa i świat w 2014 roku pełne były wojen międzypaństwowych i domowych, regularnych i nieregularnych, kinetycznych, psychologicznych i cybernetycznych, terroryzmu, innej przemocy i gróźb przemocy, kryzysów politycznych, gospodarczych, społecznych, etnicznych i cywilizacyjnych, brutalnej gry o władzę nad światem i jego regionami, i ogólnie niestabilności i ryzyka.

Nie chciałbym nikomu życzyć wojen międzypaństwowych i domowych, regularnych i nieregularnych, kinetycznych, psychologicznych i cybernetycznych, terroryzmu, innej przemocy i gróźb przemocy, kryzysów politycznych, gospodarczych, społecznych, etnicznych i cywilizacyjnych, brutalnej gry o władzę nad światem i jego regionami, i ogólnie niestabilności i ryzyka – ale z zawodowego obowiązku uprzedzam, że także 2015 rok upłynie pod znakiem tych wszystkich, bez wyjątku, elementów stosunków międzynarodowych. Są one wszystkie, bez wyjątku, wpisane w kod genetyczny i kod kulturowy ludzkości – w biologię, psychikę i cywilizację – jak dotąd nieusuwalnie, mimo tysiącleci prób.

Również z zawodowego obowiązku przypominam na rok 2015 i dalsze, że w stosunkach międzynarodowych nie ma ulg dla początkujących i nieporadnych, wyrozumiałości dla błądzących, ani zacisznych miejsc do schowania się i przeczekania wojen i innych niechcianych wydarzeń i zagrożeń. Niemożliwe jest przykrywanie błędów i klęsk picem i propagandą. Na nic zdają się cenione umiejętności rodem z polityki krajowej, takie jak niszczenie konkurentów do władzy, tłumienie protestów policją i manipulowanie mediami.

Przeciwnie – od „Sztuki wojny” Sun Zi (Sun Tsu), „Księcia” Machiavellego i innej klasyki światowej politologii, aż po najnowsze i najbardziej wyrafinowane dzieła naukowe z uniwersytetów na szczytach globalnych rankingów XXI wieku, powtarzana i coraz mocniej dowodzona jest teza, że rządzący – oraz chcący rządzić – państwem albo organizacją państw muszą biegle opanować sztukę i naukę polityki zagranicznej i wojskowej, włącznie z fundamentami strategii. Inaczej państwa i organizacje giną lub wpadają pod obcą władzę, czasem nawet o tym nie wiedząc, albo udając, że nie wiedzą. Lecz świat zawsze wie.