Za nami kolejny weekend ze skokami narciarskimi w Zakopanem, a więc kulminacyjny punkt sportowego sezonu zimowego w Polsce. Na przykładzie tegorocznych wydarzeń na Wielkiej Krokwi w Zakopanem było widać bardzo wyraźnie, jak zmieniły się te zawody od czasu pierwszych sukcesów Adama Małysza i eksplozji popularności tej dyscypliny sportu w naszym kraju

Od żywiołu i śnieżek do klasy światowej rywali

Morze biało-czerwonych flag, 50 tys. kibiców oble­gających Wielką Krokiew w formule wielkiego, spontanicznego biwaku, bardzo głośny doping, a do tego nieznane nigdzie indziej incydenty jak rzucanie śnieżkami w Svena Hannawalda – takie były pierwsze lata „małyszomanii” w Zakopanem.

CHUDE LATA

Od igrzysk olimpijskich w japońskim Sapporo w 1972 r. polskim kibicom cały czas przypominano niespodziewany złoty medal zdobyty na tej imprezie przez Wojciecha Fortunę. Sukces For­tuny był jedną z legend polskiego sportu, był jak słynny mecz na Wembley reprezentacji piłkarskiej Kazimierza Górskiego, jak skok Władysława Kozakiewicza na igrzyskach w Moskwie i jego słynny gest. To przez lata było jedno z tych osiągnięć i tych wydarzeń, do których wracały kolejne generacje sportowych komentatorów. Najlepszy między medalem Fortuny a erą Ma­łysza polski skoczek narciarski – Piotr Fijas, zawsze był w cieniu „kultowego” osiągnięcia Fortuny z Sapporo. Nie zmienił tego nawet fakt, że pan Piotr wygrał pierwszy w historii konkurs Pucharu Świata na Wielkiej Krokwi właśnie. 27 stycznia 1980 r. wyprzedził zaledwie o 0,1 pkt. innego polskiego skoczka – Sta­nisława Bobaka, który dzień wcześniej wygrał zawody PŚ na Średniej Krokwi. Wszystko to działo się w pierwszym w historii sezonie Pucharu Świata w skokach narciarskich. Starsi kibice tego sportu doskonale pamiętają, że wówczas konkursy skoków potrafiły trwać wiele godzin, gdyż startowali wszy­scy zgłoszeni zawodnicy, a dopiero póź­niej do drugiej serii awansowała czołowa 50. Rywalizacja była też dużo bardziej czytelna i jasna, gdyż nie istniały żadne skomplikowane przeliczniki i algorytmy, które dziś mają ni­welować różnice warunków pogodowych dla poszczególnych skoczków czy poziom belki startowej. Jeżeli w trakcie zawodów sędziowie decydowali o obniżeniu bądź podwyższeniu roz­biegu, wiązało się to z koniecznością powtórzenia wszystkich oddanych wcześniej skoków, tak by każdy miał równe szanse.

Jak wspominał Piotr Fijas w jednym z wywiadów, za zwy­cięstwo w konkursie na Wielkiej Krokwi otrzymał… piękny damski kożuch, którym obdarował swoją mamę. Pana Piotra pamiętamy jednak głównie z tego, że był aż przez siedem lat (od 1987 do 1994 r.) rekordzistą świata w długości lotu narciar­skiego. 14 marca 1987 r. w Planicy Fijas poleciał na odległość 194 m. W tym miejscu warto wspomnieć, że zarówno skocznia mamucia w Planicy, jak i Wielka Krokiew były od tamtej pory wielokrotnie modernizowane, co pozwalało na oddawania coraz dalszych skoków.

Zwycięstwo Piotra Fijasa w 1980 r. w Zakopanem nie sprawiło jednak, że Polacy zakochali się w skokach. Ponura dekada lat 80. XX w., a więc schyłkowy czas PRL, to były lata, kiedy kibice nar­ciarscy pasjonowali się rywalizacją takich skoczków jak fiński mistrz Matti Nykänen czy pochodzący z NRD Jens Weißflog na skoczniach położonych w Alpach czy Skandynawii. Zakopane służyło jedynie jako arena zawodów krajowych. Zawody PŚ po raz drugi trafiły na Wielką Krokiew dopiero w 1990 r. Już wtedy polscy organizatorzy pokazali, że mimo braku wprawy swoich kolegów z obiektów regularnie wykorzystywanych do rywaliza­cji na najwyższym poziomie potrafią perfekcyjnie przygotować skocznię do zawodów. A w 1990 r. było to wyjątkowo trudne z uwagi na bezśnieżną zimę w Tatrach, która – jak widać -trafiała się nawet w czasach, gdy nikt nie słyszał jeszcze o globalnym ociepleniu. W konkursie z 1990 r. zwyciężył Niemiec Jens Wei­ßflog i… Zakopane znów zapomniało o Pucharze Świata, tym razem jednak już tylko na sześć lat. Następnie Wielka Krokiew zaczęła być wykorzystywane nieco częściej, bo najlepsi skocz­kowie świata rywalizowali w stolicy polskich Tatr w latach 1998 i 1999, ale na stałe do kalendarza tego najbardziej elitarnego cyklu polski obiekt trafił w 2002 r.

Żywioł pod skocznią

Nie trzeba dodawać, że ojcem sukcesu Zakopanego jako areny, która bardzo szybko urosła do rangi jednej z najważniejszych w sezonie, był Adam Małysz. Eksplozja talentu skoczka z Wisły, która nastąpiła na przełomie 2000 i 2001 r. zapoczątkowała nową erę tej dyscypliny sportu w naszym kraju. Po latach widać wyraźnie, ile znaczyły sukcesy Adama Małysza nie tylko dla niego samego, nie tylko dla polskich kibiców, ale i dla rozwoju skoków narciarskich w Polsce, w tym ist­nienia i modernizacji Wielkiej Krokwi, a także nowoczesnej skoczni w Wiśle. Dla włodarzy światowych skoków stało się jasne, że Polska jest nowym krajem na mapie skoków narciarskich, który będzie się liczył w światowej czołówce.

Przyznajmy jednak, że początki „ma­łyszomanii” był dość… przaśne. W pierw­szej połowie pierwszej dekady XXI w. atmosfera pod Wielką Krokwią bywała tak gorąca, że często bardziej przypominała piłkarski stadion niż utarte dotąd zwy­czaje panujące na innych obiektach narciarskich. Mimo usły­szanych czasem gwizdów czy celowaniem śnieżkami w rywali Małysza ogólnie skocz­kowie zakochali się w atmosferze Zakopa­nego. Dla przyzwycza­jonych do powściągli­wych reakcji kibiców skoczków z Austrii, Niemiec czy ze Skan­dynawii ta żywiołowość polskiej publiczności, trąbki, transparenty i głośne śpiewy były wkroczeniem w świat zarezerwowany dotąd dla przedstawicieli takich dyscyplin jak piłka nożna. Trudno się dziwić, że dla wielu skoczków ze światowej elity Zakopane bardzo szybko stało się ulubionym miejscem startów, a konkursów w Polsce nie mogli się po pro­stu doczekać. Nikomu też nie przeszkadzało, że oczywiście ulubieńcem i najgoręcej dopingowanym zawodnikiem był Adam Małysz. Widać też było wyraźnie, że Małysz, a później także inni nasi skoczkowie zawsze tak bardzo pragnęli zwyciężyć na Wielkiej Krokwi, że ta presja często nie pozwalała im osiągać spodziewanych wyników.

Pełny profesjonalizm i kultura

Lata „małyszomanii” mamy już jednak za sobą, a po Adamie Małyszu na rozbiegu Wielkiej Krokwi stawali jego jakże godni następcy, a zwłaszcza Kamil Stoch. Za­początkowana też sukcesami wiślanina popularność tej dyscypliny sportu w Pol­sce przełożyła się na wzrost kibicowskiej świadomości. Polacy nie tylko pokochali skoki, lecz także przez lata nauczyli się, o co w nich chodzi. Choć nowe przepisy coraz bardziej gmatwały kwestię czytel­ności rywalizacji, to zaznajomieni już dobrze z tematem polscy kibice nie od­wrócili się od skoków. Doczekaliśmy się zatem mocnej drużyny i dużo silniejszej reprezentacji biało-czerwonych zawodników w elicie, niż było to w czasach nieco osamotnionego Małysza, a także dołączyliśmy do grona nacji o wysokiej kulturze orga­nizacyjnej i kibicowskiej w tej trudnej dyscyplinie.

Dziś pod Wielką Krokwią nie ma już tłumów, spontanicznie organizujących się niczym na wielki piknik, ale są tysiące kibi­ców świadomych rywalizacji, korzystających z nowoczesnego i kompleksowego zaplecza obiektu. Zawody są pokazywane w sposób perfekcyjny – do ujęć wykorzystuje się kamery dy­namiczne, kamery usytuowane nad rozbiegiem i podążające za skoczkiem w czasie najazdu i lotu, a obiekt jest podświetlany w czasie konkursu nocnego. Wszystko to tworzy niesamo­wity klimat zawodów. Gdy dziś odtwarza się z archiwalnych nagrań przebieg zawodów rozgrywanych w Zakopanem 20 lat temu, to najlepiej widać, jak wielki postęp zrobiły polskie skoki także w sferze organizacyjnej. Nie tylko nie mamy się czego wstydzić przed światem, ale możemy wręcz być przykładem dla organizatorów innych tego typu zawodów.

Tegoroczny weekend ze skokami w Zakopanem był wyjątkowo trudny dla organizatorów z uwagi na kapryśną, wietrzną pogodę. Mimo tych kłopo­tów poradzono sobie perfekcyjnie, zapewniając zarówno atrakcyjność samej imprezy, jak i bezpieczeństwo dla wszystkich startujących zawodni­ków. Widok kilkunastu osób z obsługi technicznej wyposażonych w „odku­rzacze” do błyskawicznego usuwania śniegu z torów najazdowych z pewnoś­cią zapadł w pamięć wielu kibiców. Był to tylko jeden z przejawów idealnej or­ganizacji imprezy, która na stałe weszła do kalendarza Pucharu Świata, a być może wciąż dla wielu skoczków jest jego najważniejszym, kulminacyjnym punktem.

Wielka Krokiew

Nazwa skoczni pochodzi od góry Krokiew, na której północnym zboczu usytuowano obiekt. Zbocze, schowane w tatrzańskim reglu, zostało wybrane na miejsce budowy skoczni przez słynnego zakopiańskiego społecznika i dyrektora miejscowej Szkoły Przemysłu Drzewnego Karola Stryjeńskiego. Zaprojektował on skocznię w tym miejscu i zainicjował jej budowę. Jak wiele projektów realizowanych w czasach II Rzeczypospolitej, także w budowę Wielkiej Krokwi zaangażowano wojsko. Było to konieczne, gdyż zbocze Krokwi odpowiednio „rzeźbiono” pod najazd i zeskok przy użyciu materiałów wybuchowych. Skocznię otwarto 22 marca 1925 r., kiedy to mimo odwilży i deszczu rozegrano pierwsze zawody, których tryumfator – Wojciech Gąsienica-Sieczka – skoczył 36 m. Przez niemal 100 lat swojego istnienia największa polska skocznia narciarska była wielokrotnie przebudowywana i powiększana, co umożliwiało coraz dalsze skoki. Obecnie punkt konstrukcyjny skoczni wynosi 125 m, a „rozmiar” skoczni 140 m, jednak możliwe są skoki o długości dochodzącej do 150 m. Rekord skoczni Dawida Kubackiego to 143,5 m, a Yukiya Satō 14 stycznia 2022 r. ustanowił nowy rekord – 147 m. Aktualnie trybuny pod Wielką Krokwią mogą pomieści 40 tys. kibiców, jednak z uwagi na komfort oglądających szacuje się, że optymalną liczbą jest ok. 25 tys. osób. Tym samym raczej nigdy nie zostanie pobity już rekord z 1962 r., kiedy to zawody na Wielkiej Krokwi rozgrywane w ramach mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym oglądało 120 tys. kibiców.

Parametry techniczne Wielkiej Krokwi

— Punkt konstrukcyjny: 125 m — Wielkość skoczni (HS): 140 m – od 2018 r. — Długość najazdu: 98,7 m — Nachylenie najazdu: 35 st. — Długość progu: 6,5 m — Nachylenie progu: 11 st. — Wysokość progu: 3,13 m — Nachylenie zeskoku: 34,3 st.

Polacy na Wielkiej Krokwi - Przeszkadzała presja i sędziowie

Zawody Pucharu Świata na Wielkiej Krokwi w Zakopanem nigdy nie były łatwe dla najlepszych polskich skoczków narciarskich. Ogromna presja publiczności czasem deprymowała naszych mistrzów, choć oczywiście się do tego nie przyznawali. Dodatkowo Polacy często miewali pecha, o czym najdobitniej świadczy ostatni weekend w Zakopanem, gdy przez błędy sędziów pozbawiono Dawida Kubackiego pewnego zwycięstwa Triumf w stolicy polskich Tatr przy tysiącach żywio­łowo reagujących kibiców siłą rzeczy stawał się jed­nym z głównych celów w sezonie dla takich zawod­ników jak Adam Małysz czy Kamil Stoch. 19 stycznia 2002 r. polscy fani doczekali się pierwszego konkursu na Wielkiej Krokwi z Małyszem w roli faworyta. I mistrz… zawiódł tego dnia, zajmując dopiero siódmą pozycję, co było dla tłumów pod skocznią ogromnym rozczarowaniem. Obiekt eksplodował radością jednak już na drugi dzień, kiedy „orzeł z Wisły” najwy­raźniej pozbył się presji z dnia poprzedniego i wygrał zawody. Dla obserwatorów skoków stało się jednak jasne, że Zakopane, choć jest wyjątkowym miejscem w kalendarzu Pucharu Świata z uwagi na niespotykaną nigdzie indziej żywiołowość publiki, będzie dla polskich faworytów trudnym terenem.

Tym bardziej należy docenić wyniki, które polscy skoczko­wie osiągali w Zakopanem. Adam Małysz zwyciężał na Wiel­kiej Krokwi aż czte­rokrotnie, dwa razy był drugi i także dwa razy zajmował trzecie miejsce. Osiem miejsc na podium Małysza to najlepsze osiągnięcie w historii na równi z Finem Janne Aho­nenem, który także osiem razy stawał „na pudle” pod Tatrami, raz wygrywając, sześć razy zajmując drugie miejsce i raz trzecie. Co ciekawe, z rywali­zacją Małysza i Aho­nena w Zakopanem wiąże się dosyć dramatyczna historia, którą Fin ujawnił po wielu latach w swojej autobiografii. Otóż w styczniu 2005 r. miał on otrzymać wysłanego z Polski e-maila o treści: „Jeśli wygrasz w Zakopanem z Małyszem, to cię zastrzelę”. Podobno polska policja potraktowała tę sprawę poważnie i fiński sko­czek otrzymał osobistą ochronę policyjną na czas pobytu w Zakopanem. Poproszony po latach o skomentowanie tych rewelacji Adam Małysz był wyraźnie zszokowany tą historią i trudno mu się dziwić. Polski mistrz przeprosił Janne Aho­nena za tamtą sytuację, dowodząc swojej wielkiej klasy, którą po raz pierwszy pokazał już na samym początku „małyszoma­nii”, gdy nie bardzo obyci jeszcze wówczas w świecie skoków polscy kibice wygwizdywali rywali Polaka. – Tak nie wolno, ja jestem oklaskiwany na każdej skoczni na świecie – dener­wował się Małysz. Reprymenda przyniosła błyskawiczny sku­tek, bo już w kolejnym roku polscy kibice potrafili godnie przywitać i docenić największych rywali swojego ulubieńca.

Bardzo istotne dla historii polskich sko­ków wydarzenia miały miejsce na Wielkiej Krokwi w 2011 r. Wów­czas zaplanowano na zakopiańskiej skoczni aż trzy konkursy indy­widualne zaliczane do klasyfikacji PŚ. Pierw­szy z nich wygrał stary mistrz Małysz, w drugim najlepszy był Szwajcar Simon Ammann, ale żaden Polak nie załapał się nawet na podium. Trzeci konkurs wygrał za to Kamil Stoch. Doszło zatem do czegoś w rodzaju szta­fety pokoleń (choć Małysza i Stocha dzieli jedynie 10 lat). Adam Małysz zakończył swoją karierę skoczka właśnie w 2011 r., a Kamil Stoch wówczas zaczynał drogę po wielkie trofea. W sumie Kamil aż pięciokrotnie zwyciężał w Zakopanem i raz stanął na trzecim stopniu podium. Pod względem zwycięstw jest rekor­dzistą wspólnie z Austriakiem Grego­rem Schlierenzauerem, który do pięciu zwycięstw dołożył jedno drugie miejsce i tym samym zajmuje pierwsze miejsce na liście triumfatorów wszech czasów w Zakopanem.

Trudno się dziwić, że dla polskich skoczków wygrana w Zakopanem jest tak istotna, bo każdy marzy, by sprawić radość swoim kibicom, zwłaszcza jeśli dopingują oni tak gorąco swoich ulu­bieńców, jak czynią to właśnie kibice pod Krokwią. Tym można wytłuma­czyć złość, którą zapłonęli członkowie polskiej ekipy z prezesem Polskiego Związku Narciarskiego Adamem Ma­łyszem na czele, gdy z triumfu w Zako­panem został „obrabowany” w tym roku Dawid Kubacki. Znajdujący się w znako­mitej formie Kubacki zapewne nigdzie nie chciał wygrać tak bardzo jak właś­nie przed własną publicznością. Okre­ślany dotąd jako „król lata” – z uwagi na czterokrotny triumf w cyklu Grand Prix na igelicie – Kubacki nieraz udo­wodnił jednak, że potrafi skakać także zimą. Do złotego medalu mistrzostw świata w drużynie (2017), złotego me­dalu mistrzostw świata indywidualnie (2019) i wygranej w Turnieju Czterech Skoczni (2020) Dawid ma szansę doło­żyć w tym sezonie swój pierwszy triumf w zimowym cyklu Pucharu Świata. Nasz skoczek marzył z pewnością, że droga po pierwszą w karierze Kryształową Kulę za sezon zimowy będzie wiodła również przez zwycięstwo w Zakopanem. Nie­stety, mimo znakomitej sportowej formy i naprawdę niemal idealnych skoków plany te pokrzyżowała w tym roku po­goda i niezbyt dobrze się w niej odnajdu­jący Czech, były skoczek Borek Sedlák, który pełnił funkcję tzw. startera, czyli decydował, czy warunki pozwalają na oddanie skoku w danym momencie, i włączał zielone bądź czerwone światło na rozbiegu skoczni.

Kubacki, prowadzący po pierwszej serii zawodów w Zakopanem z dużą przewagą, nie otrzymał zgody na skok w momencie, gdy wiatr sprzyjał osiąg­nięciu rekordowego skoku, został za to puszczony z rozbiegu, gdy w plecy pol­skiemu skoczkowi zaczęła wiać istna wichura. Tylko naprawdę mistrzowskie umiejętności Kubackiego sprawiły, że w tych warunkach osiągnął aż 124 m, czyli metr mniej niż wynosi obecnie punkt konstrukcyjny obiektu w Zako­panem. Mimo to i mimo sporej rekom­pensaty punktowej za fatalne warunki pogodowe Kubacki uzyskał łączną notę o punkt niższą od swojego najwięk­szego rywala w obecnym sezonie, czyli Norwega Halvora Egnera Graneruda. Trudno się dziwić, że Kubacki nie po­trafił cieszyć się z podium w Zakopanem. W tym sezonie wygrał już dwa konkursy indywidualne w Wiśle na skoczni im. Adama Małysza, ale w Zakopanem wciąż nie może sięgnąć po najwyższy laur. Co ciekawe, dotyczy to także letniego Grand Prix w skokach, w której Dawid wygrał łącznie 14 konkursów, co jest rekordem wszech czasów, ale w Zakopanem najwyżej sklasyfikowany był na… drugim miej­scu, gdy w 2019 r. przegrał pod Tatrami z Kamilem Stochem. Kolejną szansę na przełamanie tej niedobrej passy Dawid będzie miał w przyszłym roku.

Tabela wszech czasów konkursów indywidualny PŚ w Zakopanem

1 . Gregor Schlierenzauer (Austria) – 5 zwycięstw, 1 drugie miejsce 2 . Kamil Stoch (Polska) – 5 zwycięstw, 1 trzecie miejsce 3 . Adam Małysz (Polska) – 4 zwycięstwa, 2 drugie miejsca, 2 trzecie miejsce 4 . Matti Hautamäki (Finlandia) – 3 zwycięstwa, 2 trzecie miejsca 5 . Sven Hannawald (Niemcy) – 2 zwycięstwa, 2 drugie miejsca, 2 trzecie miejsca 6 . Stefan Kraft (Austria) – 2 zwycięstwa, 2 drugie miejsca, 1 trzecie miejsce 7 . Anders Bardal (Norwegia) – 2 zwycięstwa, 1 drugie miejsce, 1 trzecie miejsce 8 . Primož Peterka (Słowenia) – 2 zwycięstwa, 1 drugie miejsce 9 . Martin Schmitt (Niemcy) – 2 zwycięstwa, 1 trzecie miejsce 10 . Marius Lindvik (Norwegia) – 2 zwycięstwa, 1 trzecie miejsce 11 . Halvor Egner Granerud (Norwegia) – 2 zwycięstwa 12 . Janne Ahonen (Finlandia) – 1 zwycięstwo, 6 drugich miejsc, 1 trzecie miejsce

Prezes PZN Adam Małysz wierzy, że znajdą się nowe talenty - Jaka przyszłość polskich skoków?

Piotr Żyła 16 stycznia skończył 36 lat, a Kamil Stoch tyle samo świeczek na swoim torcie urodzinowym zdmuchnie 25 maja. Najlepszy w tym sezonie z Polaków Dawid Kubacki 12 marca będzie obchodził 32. urodziny. Czy to oznacza, że za kilka lat, gdy wspomniana trójka zakończy kariery, nie będziemy mieli Polaków w światowej czołówce?

Rozegrane przed ponad tygodniem konkursy drużynowy i indywidualny w Zakopanem pokazały, że Polacy niezmiennie pałają miłością do skoków narciarskich, którą w biało-czerwonych sercach zaszczepił na początku wieku Adam Małysz. Trudno nam zatem sobie wyobrazić by żaden z polskich zawodników nie odgrywał w stawce skoczków znaczącej roli. Popularność dyscypliny w Polsce nie zakończyła się wraz z karierą Adama Małysza, gdyż natychmiast doczekaliśmy się jego godnych następców, zwłaszcza w osobie Kamila Stocha. Czas jednak płynie nieubłaganie i widać wyraźnie, że już dziś powinniśmy intensywnie rozglądać się za następcami obecnych asów.

W tym miejscu warto wspomnieć także o niezwykle zasłużonym i efektywnym, ale wciąż kluczowym dla naszej przyszłości Narodowym Programie Rozwoju Skoków Narciarskich i Kombinacji Norweskiej „Szukamy Następców Mistrza”, który zmienił swojego sponsora tytularnego. Po fuzji Lotosu i Orlenu, znany cykl zawodów dla dzieci i młodzieży Lotos Cup nazywa się teraz Orlen Cup. Jako jeden z pierwszych z dumą poinformował o tym fakcie powołany w czerwcu na stanowisko prezesa Polskiego Związku Narciarskiego Adam Małysz.

To, że tak doświadczona i znakomicie znająca realia skoków osoba jak Małysz została prezesem PZN, także daje nam na­dzieję, że piękna historia polskich skoków, którą obecny pan prezes sam rozpoczął, będzie trwała nadal.

Mamy Pawła Wąska, mamy innych młodych utalentowanych skoczków, u których istnieje jeszcze pewna blokada, ale wierzę, że ich talenty rozwiną się zgodnie z oczekiwaniami

– przekonywał Adam Małysz podczas zorganizowanego przez Orlen sportowego podsumowania roku.

Prezes PZN jak nikt inny rozumie specyfikę skoków narciarskich.

To jest indywidualna dyscyplina sportu i tak naprawdę każdy zawodnik potrzebuje indywidualnego podejścia. To, co będzie się sprawdzało u jednego, w przypadku innego za­wodnika może być zupełnie nieskuteczne, ale nasi trenerzy z Thomasem Thurnbichlerem na czele doskonale to rozumieją

— przekonywał Adam Małysz.

Nie martwmy się zatem o przyszłość polskich skoków, bo obecnie Polska osiągnęła już tak wysoki poziom organiza­cyjny i sponsorski (dzięki wsparciu PKN Orlen), że tę machinę trudno będzie wyhamować. Wspomniany przez Adama Mały­sza 23-letni Paweł Wąsek stanął na wysokości zadania w czasie ostatniego konkursu drużynowego w Zakopanem, tak mini­malnie – bo różnicą zaledwie jednego punktu – przegranego przez polski zespół z Austriakami.

Skoki narciarskie to także odpowiednie przygotowanie mentalne zawodników i – jak zauważył prezes PZN – in­dywidualny dobór zajęć treningowych. W tym aspekcie także możemy być spokojni, bowiem praca z polską kadrą skoczków to już od lat jedna z najbardziej pożądanych i pre­stiżowych funkcji w narciarskim świecie. Stać nas po prostu na oferowanie tej posady najlepszym fachowcom i możemy być pewni, że oni chętnie rozważą propozycję polskiego związku. Austriak Thomas Thurnbichler mimo młodego jak na trenera wieku, na razie idealnie wpasował się w świat polskich skoków i zyskał sympatię i uznanie swoich polskich współpracowników. Jego ambicją są nie tylko sukcesy z ak­tualnymi asami naszej „kadry A”, lecz także stworzenie sy­stemu szkolenia, który zaowocuje szybkim pozyskaniem ich godnych następców.