Hokej na lodzie rozgrywany jest na całym świecie z wyjątkiem państw afrykańskich ze względu na panujący tam klimat, słabą infrastrukturę i brak tradycji. W Europie mamy możliwość oglądania spotkań w kilku mocnych ligach. Od wielu lat najsilniejsze rozgrywki znajdują się w Szwecji (SHL), Finlandii (Liiga), Rosji (KHL), Czechach (Extraliga) i Niemczech (DEL). Ponadto wszystkie najlepsze drużyny spotykają się w Lidze Mistrzów. Początki hokeja na lodzie sięgają XV wieku. Obecnie w tej dyscyplinie przodują kraje północnej półkuli, a najlepsza liga hokejowa powstała w USA w 1917 roku. Początkowo nhl zasady obowiązywały tylko dla zespołów z Kanady. Dopiero w sezonie 1924/1925 do rozgrywek przystąpiły zespoły ze Stanów Zjednoczonych. W całej historii polscy hokeiści w nhl odegrali sporą rolę, o czym dowiecie się w dalszej części artykułu.

NHL zasady rozgrywek

Obecnie liga NHL składa się z 32 spotkań podzielonych na dwie konferencje i cztery dywizje. Wszystkie drużyny rozgrywają 82 mecze. Spotkania nie mogą kończyć się remisami. W przypadku braku rozstrzygnięcia po 3 tercjach następuje 5-minutowa dogrywka. Z drugiej strony, jeśli dodatkowy czas nie wyłoni triumfatora, gracze podchodzą do rzutów karnych. Pierwsza ósemka z każdej konferencji kwalifikuje się do fazy play-off i ma szanse na zdobycie Pucharu Stanleya tak jak polski hokeista – Krzysztof Oliwa w sezonie 1999/2000. Jacy polscy hokeiści w nhl odnosili największe sukcesy i jak wyglądała ich kariera?

Mariusz Czerkawski – pierwsze sezony w NHL

Jest to jeden z najwybitniejszych polskich hokeistów w historii tego sportu. Swoją zawodową karierę rozpoczął w 1988 roku w zespole GKS Tychy. W sezonie 1990/1991 zdobył nagrodę „Złoty Kij” dla najlepszego hokeisty rozgrywek. Stał się wówczas najmłodszym laureatem tego wyróżnienia w historii. W 24 meczach Czerkawski zdobył aż 40 punktów (25 bramek i 15 asyst). W roku 1991 jego talent zauważyli działacze Boston Bruins, którzy wybrali urodzonego w Radomsku hokeistę w piątej rundzie draftu NHL z numerem 106. Przez kolejne trzy lata Mariusz Czerkawski szlifował swoją formę w Szwedzkim klubie Djurgårdens IF i Hammarby IF, do którego został wypożyczony. Tam dzięki swoim umiejętnościom stał się najlepszym graczem w historii tej drużyny. Polski napastnik zdobył 92 punkty (55 bramek i 37 asyst) w 45 meczach. W pierwszej lidze Szwedzkiej dla Djurgårdens rozegrał 45 meczów, strzelając 16 goli i asystując przy 22 bramkach.

Po zakończeniu sezonu 1993/1993 polski hokeista wreszcie wyjechał do USA, by założyć strój w barwach Boston Bruins. Jego debiut w NHL nastąpił 9 kwietnia 1994 roku w starciu przeciwko Tampa Bay Lighting. Mecz zakończył się porażką Bruins, a Czerkawski oddał 2 strzały na bramkę rywala. Dla „Miśków” rozegrał 84 mecze, w których zdobył 19 bramek. Kolejnym kierunkiem w karierze Polaka była ekipa Edmonton Oilers. W 113 spotkaniach zdobył dla niej 38 goli i taką samą ilość asyst.

Jeśli jesteś fanem hokeja na lodzie, a szczególnie ligi NHL, to bukmacher Totalbet przygotował dla Ciebie świetną ofertę. W formularzu rejestracyjnym wpisz kod promocyjny totalbet o treści „TYPERVIP” i zgarnij bonus powitalny do 5000 PLN oraz darmowe zakłady na sumę 40 zł!

New York Islanders i końcowe lata w lidze NHL

W roku 1997 w wieku 25 lat Mariusz Czerkawski trafił do New York Islanders, z którymi spędził najdłuższy okres w swojej karierze. W Nowojorskiej drużynie grał w sumie sześć sezonów, rozgrywając 470 spotkań. Sezon 1999/2000 i 2000/2001 Polak kończył, będąc najlepszym strzelcem swojego zespołu. W pierwszym wspomnianym sezonie zdobył 70 punktów (35 bramek i 35 asyst). W drugim były to 62 oczka (30 goli i 32 asysty). Największy sukces Czerkawskiego w drużynie Islanders miał miejsce w roku 2002. Jego team zakwalifikował się do fazy pucharowej z 5 miejsca. Niestety po zaciętej walce w ćwierćfinale Nowojorczycy ulegli Toronto Maple Leafs, przegrywając w serii 3-4.

Po tym sezonie Czerkawski odszedł z klubu. Łącznie rozegrał 470 pojedynków, w których zaliczył 295 punktów (145 bramek i 150 asyst). Po opuszczeniu New York Islanders Polak pojawiał się na tafli lodu w drużynie Montrealu Canadiens (sezon 2002/2003), ponownie w Boston Bruins (sezon 2005/2006) i Toronto Maple Leafs (sezon 2005/2006). 24 lipca 2008 roku Czerkawski ogłosił zakończenie kariery.

Krzysztof Oliwa

Urodzony w 1973 roku w Tychach polski hokeista został wybrany w drafcie NHL w dniu 26 czerwca 1993 roku. Stało się to za sprawą bardzo dobrych występów w niższych północnoamerykańskich ligach. W 1996 roku Krzysztof Oliwa został zawodnikiem New Jersey Devils, jednak szybko został wypożyczony do ligi AHL, a dokładnie do klubu Albany River Rats. W barwach „Rzecznych Szczurów” rozegrał 60 spotkań, zdobywając 27 punktów (13 goli i 14 asyst). Warto zaznaczyć, że Oliwia od początku był typem zadaniowca. Odgrywał rolę „enforcera”, czyli gracza, który bierze udział w bójkach z rywalami. Nhl zasady dopuszczają toczenie bójek na tafli lodu bez użycia rękawic. Jest to jedna z nielicznych lig na świecie z tak ustalonym regulaminem rozgrywek. Statystyki Oliwy nie kłamią, a sam na koniec kariery wyznał, że stoczył w sumie ponad 400 bójek. Polscy hokeiści w nhl mieli przeważnie udane debiuty.

Zdecydowanie o takim może mówić Oliwa, który w pierwszym meczu dla Devils z Buffalo Sabres odbył 5-minutową karę po bójce z Bobem Boughnerem. „Diabły” wygrały z łatwością 4-1. W latach 1997-2000 Krzysztof Oliwa był podstawowym graczem New Jersey Devils. W sezonie 1999/2000 jako jedyny Polak w historii zdobył Puchar Stanleya po zwycięstwie w finale w serii z Dallas Stars 4-2. Po tym sezonie odszedł z klubu, a łącznie rozegrał 207 meczów (13 bramek i 20 asyst). W swojej całej karierze znacznie dłużej siedział na ławce kar niż na lodowisku, ale nie przeszkodziło mu to w graniu dla takich drużyn jak Pittsburgh Penguins, Columbus Blue Jackets, New York Rangers, Calgary Flames, czy Boston Bruins.