Piotr Małachowski, dwukrotny srebrny medalista olimpijski w rzucie dyskiem, oraz Bartłomiej Stój nie zakwalifikowali się do finału igrzysk w Tokio. Bliżej awansu był Stój, który w eliminacjach uzyskał 62,84 m, co dało mu 14. miejsce. W finale wystąpi 12 zawodników.

25-letniemu zawodnikowi pochodzącemu ze Stalowej Woli zabrakło do awansu tylko 10 centymetrów.

38-letni Małachowski zajął 15. lokatę z wynikiem 62,68 m. Najdalej rzucił Szwed Daniel Stahl - 66,12 m. Poza nim nikt nie przekroczył granicy 66 metrów.

Małachowski zdobył srebrne medale olimpijskie w Pekinie (2008) i w Rio de Janeiro (2016).

Wynik słaby. Stać mnie było na dużo lepszy rezultat, ale niestety, nie udało się. Cieszę się i nie mam pretensji do siebie, bo walczyłem do końca. Wyszło trochę ponad 62 m - tylko, a może i aż. Czułem, że trafiłem ten rzut. Tak jak pierwszy był słaby, w drugiej próbie dysk wyleciał mi z ręki, to przy trzecim myślałem, że będzie 64 m, a to było tylko niecałe 63. Jak to możliwe?

— zastanawiał się doświadczony zawodnik.

Już dużo wcześniej zapowiadał, że zmagania olimpijskie w stolicy Japonii będą jego ostatnim startem w imprezie tej rangi.

Żegnam się z igrzyskami i ze sportem. Mam 38 lat i kiedyś trzeba było podjąć taką decyzję. Teraz młodzi mają szanse

— stwierdził.

Inni zawodnicy sugerowali, że koło na Stadionie Olimpijskim w Tokio jest dość śliskie. Małachowski jednak nie podziela jednak tego zdania.

Koło jest dobre, warunki są dobre. Nie ma co narzekać

— zaznaczył.

„Czego mam żałować? To jest sport”

Po zakończeniu występu pożegnał się z rywalami, z którymi od lat spotykał się na sportowych arenach.

Na pewno ich zobaczę jeszcze. Gdzieś tam w sporcie będę. Postaram się pojechać na niektóre mityngi zagraniczne

— wspomniał.

Przesunął datę przejścia na sportową emeryturę ze względu na opóźnienie o rok igrzysk w Tokio, które było spowodowane pandemią COVID-19.

Żałowałbym, gdybym nie wystartował w Tokio. Przyjechałem, dałem z siebie wszystko. Czego mam żałować? To jest sport. Trzeba też się nauczyć przegrywać. Parę razy już w życiu przegrałem

— przyznał.

Jak dodał, po raz ostatni zaprezentuje się publiczności podczas Memoriału Kamili Skolimowskiej.

5 września żegnam się z polską publicznością

— wskazał.

Małachowski przyznał, że podjęcie decyzji o zakończeniu kariery nie jest łatwe.

Nie ma nigdy dobrego czasu na pewne rzeczy. Do końca kariery przygotowywałem się tak naprawdę poważnie od dwóch lat. Mentalnie jestem przygotowany. Wracam teraz do rodziny. Przede mną kolejne cele, kolejne wyzwania, wychowywanie syna

— wyliczał.

„Chcę chwilę odpocząć i nacieszyć się wolnością”

Na pytanie o dalsze plany wspomniał, że na razie zamierza po prostu odpocząć od sportu i reżimu treningowego oraz spędzić czas z rodziną.

Chcę pomieszkać z rodziną. Jak żona powie, że się mną znudziła, to potem podejmę jakąś pracę. Ktoś, kto nie trenował i nie startował na wielkiej imprezie, nie wie jaki to stres. Ten przed zawodami, na treningach. Rzuty wychodzą, nie wychodzą. Wyjazdy, czekanie, czy jestem zdrowy, czy też nie. Cieszę się, że są młodzi, fajni polscy zawodnicy, którzy mają szansę na dalekie rzucanie

— podsumował.

Wiceprezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki jest utytułowany kulomiot Tomasz Majewski, wieloletni przyjaciel Małachowskiego. Dziennikarze zasugerowali, że ciekawe byłoby, gdyby obaj działali w krajowej federacji.

Nie mówię tak, nie mówię nie. Nie chcę na razie mówić konkretnie, co będę robił. Chcę chwilę odpocząć i nacieszyć się wolnością

— podkreślił dyskobol.

Zapytany o najbardziej sentymentalny moment w karierze wymienił dwa.

Młodzieżowe mistrzostwa Europy w Erfurcie w 2005 roku. Zająłem tam drugie miejsce i stwierdziłem, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Drugi to oczywiście igrzyska w Pekinie. Jechałem na nie jako zupełnie nieznany zawodnik. Rok wcześniej startowałem w mistrzostwach świata w Osace i zająłem 12. miejsce. Wiele osób uznało wtedy, że nie nadaję się do sportu. Tymczasem w Pekinie rzuciłem 67 m i zostałem medalistą olimpijskim. Te dwa momenty miały bardzo duży wpływ na moją przygodę ze sportem

— wspominał.

„Spełniły się moje marzenia”

Przy temacie najboleśniejszej chwili natomiast chwilę się zastanawiał.

Kontuzje każdemu się przytrafiają. Największa moja porażka to światowe igrzyska wojskowe w Rio de Janeiro. Byłem tam naprawdę bezradny wobec bólu kolana. Potem mistrzostwa świata w Daegu bez awansu do finału. Nie wiedziałem wówczas, co mam robić. Bardzo się pogubiłem

— przyznał doświadczony zawodnik.

Nie miał problemu z odpowiedzią na pytanie, czy jest spełniony.

Oczywiście, że jestem. Mam dalej żonę, synka, zdrową rodzinę. Jestem zadowolony. Spełniły się moje marzenia

— zapewnił srebrny medalista olimpijski z Pekinu (2008) i Rio de Janeiro (2016).

CZYTAJ RÓWNIEŻ:

-Brawo! Polscy siatkarze pewnie pokonali Japonię i awansowali do ćwierćfinału turnieju. Na zakończenie rundy spotkają się z Kanadą

-Wspólne zdjęcie Klepackiej i Zillmann! „Sport ponad wszystko”. I co na to hejterzy? „To powinno zamknąć wszelkie durne dyskusje”

-Brawo! Mamy pierwszy medal na igrzyskach olimpijskich w Tokio! Polskie wioślarki wywalczyły srebro w finale czwórek podwójnych

mm/PAP/Twitter