W środę w wieku 67 lat zmarł jeden z najwybitniejszych polskich żużlowców Zenon Plech. O śmierci „Super Zenona”, indywidualnego wicemistrza świata z Chorzowa z 1979 roku i wielokrotnego medalisty mistrzostw kraju poinformował klub Wybrzeże Gdańsk.

Plech urodził się 1 stycznia 1953 roku we wsi Zwierzyn w województwie lubuskim. Był wychowankiem Stali Gorzów Wielkopolski, w barwach której jeździł w latach 1970-1976, natomiast w latach 1977-1987 był zawodnikiem Wybrzeża Gdańsk.

Indywidualny wicemistrz świata z 1979 r.

Pierwszy sukces odniósł w 1971 roku, kiedy razem ze Zbigniewem Marcinkowskim i Grzegorzem Kuźniarem zdobył Srebrny Kask. Jego największym osiągnięciem było wywalczenie 2 września 1979 roku w Chorzowie srebrnego medalu indywidualnych wicemistrzostw świata. Plech wygrał cztery wyścigi i tylko w siódmym starcie dojechał na metę trzeci, za późniejszym zwycięzcą Nowozelandczykiem Ivanem Maugerem oraz czwartym w generalnej klasyfikacji Amerykaninem Kelly Moranem. Z kolei 2 września 1973 roku, w swoim debiucie w tej imprezie, był w Chorzowie trzeci. „Super Zenon” zgromadził 12 punktów, triumfował Jerzy Szczakiel, a biało-czerwonych przedzielił Mauger.

W indywidualnych mistrzostwach świata startował łącznie osiem razy i 5 września 1976 roku na Stadionie Śląskim w Chorzowie przypadła mu jeszcze piąta lokata.

Kariera „Super Zenona”

Z powodzeniem rywalizował również w drużynowych mistrzostwach świata oraz mistrzostwach świata par. W tej pierwszej imprezie ma na koncie pięć medali - 19 września 1976 roku w Londynie biało-czerwoni zdobyli srebro, a w Olching (1972), Chorzowie (1974), Landshut (1978) i Wrocławiu (1980) musieli zadowolić się trzecim miejscem.

W 1980 roku w Krsku razem z Edwardem Jancarzem zajął, za Anglikami, drugą lokatę w mistrzostwach świat par. W duecie z Jancarzem był także trzeci w 1979 roku w Vojens oraz dwa lata później w Chorzowie. Ponadto na najniższym stopniu podium stanął w tym zawodach w 1973 roku w Boras razem ze Zbigniewem Marcinkowskim.

W 1972 roku w Bydgoszczy zdobył, będąc najmłodszym zawodnikiem turnieju, swój pierwszy indywidualny tytuł mistrza Polski. W tej imprezie triumfował pięć razy, ponadto w 1974, 1979, 1984 i 1985 roku, dwa razy był też drugi (1981, 1983). W sumie ma na koncie 18 medali krajowego czempionatu.

Drużynowy mistrz Polski (1973, 1975, 1976), cztery razy (1971, 1974, 1978, 1985) stanął na drugim stopniu podium. Złoty (1973, 1985), srebrny (1986) i brązowy (1984) medalista mistrzostw Polski par klubowych. Trzykrotny zdobywca Złotego Kasku (1974, 1974, 1978).

Startował także w lidze brytyjskiej. W latach 1975-1976 i 1979-1981 był żużlowcem drużyny Hackney Hawks Londyn (w 1979 roku został indywidualnym wicemistrzem Londynu oraz drużynowym wicemistrzem ligi angielskiej), a w 1982 roku zdobywał punkty dla Sheffield Tigers.

Bogatą karierę zakończył w wieku 34 lat - 21 czerwca 1987 roku w Gdańsku odbył się jego oficjalny pożegnalny turniej.

Praca w roli szkoleniowca

Jako szkoleniowiec pracował w Wybrzeżu, Stali Gorzów Wlkp. i WTS Wrocław. Ten ostatni zespół prowadził w 1999 roku (na kilka kolejek przed końcem odszedł z klubu), w którym wrocławianie wywalczyli wicemistrzostwo kraju. W 2008 roku awansował do ekstraligi z Polonią Bydgoszcz. W 2001 roku był trenerem reprezentacji Polski, która we Wrocławiu uplasowała się na drugiej pozycji w drużynowym Pucharze Świata.

Założył Fundację Zenona Plecha - Wspierania Rozwoju Kultury Fizycznej i Sportu, prowadził w Gdańsku żużlową szkółkę. W ostatnich latach zmagał się z ciężką chorobą.

kb/PAP