Tomasz Adamek: "Wszystko zawdzięczam Bogu. Gdyby nie talent, który od niego dostałem, nie byłbym w tym miejscu, w którym teraz jestem"

Tomasz Adamek w lipcu przyszłego roku planuje stoczyć w Polsce ostatnią walkę bokserską. W ten sposób zamierza pożegnać się z kibicami i ringiem. - A teraz pracuję jako kierowca mojej żony – przyznał z uśmiechem były zawodowy mistrz świata International Boxing Federation i International Boxing Organization w wadze juniorciężkiej oraz World Boxing Council w wadze półciężkiej.

Od ostatniej walki „Górala” przegranej przez nokaut z Amerykaninem Jarrellem Millerem minął ponad rok.

Od poniedziałku do piątku pracuję jako kierowca mojej żony. Rano zawożę ją do pracy, a po południu odbieram. Poza tym opiekuję się domami, które wynajmuję. Latem koszę tam trawę, a przy zmianie lokatorów przeprowadzam w nich remonty. Kiedy przygotowywałem się do walk, zajmowała się tym żona. Teraz jednak spadło to na mnie, bo cały czas przebywam w domu

— przyznał „Góral”.

W lipcu przyszłego roku Adamek planuje stoczyć w Polsce ostatnią walkę, którą definitywnie zakończy karierę.

Najważniejsza była walka o mój pierwszy tytuł z Paulem Briggsem w 2005 roku w Chicago o mistrzostwo świata federacji WBC w wadze półciężkiej. To przede wszystkim była walka z bólem, bo przystąpiłem do niej ze złamanym nosem w dwóch miejscach. Doznałem tej kontuzji na sparingu trzy tygodnie przed pojedynkiem i odnowiła się już w drugiej rundzie. To zwycięstwo było okupione wielkim bólem. Zwyciężyłem jednak wielką wiarą. Gdyby nie ona, wówczas w ogóle nie wszedłbym do ringu. Ci, którzy wiedzieli o tej kontuzji, nazywali mnie szaleńcem. Popełniłem poważny błąd przygotowując się do pojedynku z Witalijem Kliczką w USA. Do Polski przyleciałem 10 dni przed walką i miałem problem z aklimatyzacją. Gdybym mógł cofnąć czas, to obóz przygotowawczy zorganizowałbym w Polsce. Wówczas na pewno ta walka wyglądałaby inaczej. Nie twierdzę, że bym wygrał, ale na pewno byłby inny obraz tego starcia. Byłem jednak tak słaby, że wówczas mógłbym przegrać nawet ze średniej klasy rywalem. Zarobiłem dużo pieniędzy, ale przegrałem ten pojedynek na własne życzenie. W kwestii przejścia do wagi ciężkiej chodziło o pieniądze, bo kariera boksera jest krótka. Jeżeli nie podejmuje się ryzyka, to się nie zarabia. W wadze junior ciężkiej nie miałem propozycji walk za godziwe stawki. Oczywiście to był duży przeskok. Nie zdobyłem tytułu w tej kategorii, ale zarobiłem pieniądze, dzięki którym zapewniłem sobie i mojej rodzinie przyszłość. W wadze junior ciężkiej zdobyłem tytuł i później nikt nie chciał ze mną walczyć. Dlatego musiałem szukać innych wyzwań. Mówi się, że szybkość to wszystko. Jeżeli jest się szybkim, a do tego dochodzi twarda szczęka, to można wygrać z każdym. W przeszłości udowadniało to wielu pięściarzy. Kiedy przegrywałem, to dlatego, że brakowało mi szybkości. Walczyłem przecież z olbrzymim Michaelem Grantem, który piekielnie mocno uderzał. Kiedy trafił mnie w rękę, to była sina przez kolejny miesiąc po walce. Jednak wygrałem z nim dzięki szybkości, bo w boksie ona jest zabójcza. Być może teraz łatwiej byłaby mi zdobyć mistrzowski pas w wadze ciężkiej, ale trafiłem na okres, kiedy dominował Witalij Kliczko

— zdradził Adamek.

Komu zawdzięcza najwięcej w swojej karierze?

Wszystko zawdzięczam Bogu. Gdyby nie talent, który od niego dostałem, nie byłbym w tym miejscu, w którym teraz jestem. Przecież w przeszłości było wielu lepszych pięściarzy ode mnie, ale nie osiągnęli tyle co ja, bo pogubili się w życiu

— zakończył „Góral”.

CZYTAJ TAKŻE: Gorąco na linii Szpilka - Włodarczyk. Pięściarze obrzucają się wzajemnie inwektywami

PAP, MACRO