Robert Lewandowski: "Trzeba mieć pokorę, nie wywyższać się, nie udawać najmądrzejszego. Zawsze trzeba mieć wiarę i nadzieję"

Moje nazwisko coś znaczy nie tylko na boisku, zawsze biorę odpowiedzialność za słowa, nie czułbym się dobrze, gdybym układanie swoich wypowiedzi zlecał komuś innemu. Zresztą - nikt nie dałby rady wymyślić mojego zdania na jakiś temat. Ja, to ja

— powiedział Robert Lewandowski, kapitan reprezentacji Polski i napastnik Bayernu Monachium, w rozmowie z Michałem Kołodziejczykiem z WP SportoweFakty.

Piłkarz przyznał, że zdaje sobie sprawę z tego, że jego pozycja w futbolu sprawia, że komentowany jest każdy jego krok, wypowiedź a nawet miejsce, w którym się pojawia, jednak prawdziwego Roberta Lewandowskiego znają tylko przyjaciele, którzy nie sprzedają tego do mediów.

Wyjaśnił, że nie ma codziennie miliona rzeczy do zrobienia, a Lewandowski w Polsce i Lewandowski w Niemczech to osoby żyjące na dwóch innych intensywnościach.

W Polsce bywam rzadko, przyjeżdżam na krótko i głównie po to, żeby grać dla reprezentacji. To, że chcę załatwić przy okazji kilka spraw, sprawia, że wszystko się dzieje nagle i można odnieść wrażenie, że jestem bliski obłędu. Ale w Monachium mam czas dla siebie i rodziny, wiem, że to jest najważniejsze, żyję spokojnie

— przekonywał Lewandowski.

Pytany o to, czy pomyślał o sobie, że „jest dojrzały” podkreślił, że dojrzał szybciej niż jego rówieśnicy, ponieważ wiele przeszedł w życiu jako dziecko. Dodał, że zdaje sobie sprawę z tego, że są rzeczy ważne i ważniejsze, a drobnostki czasami urastają do rangi problemów zupełnie niepotrzebnie. Zaznaczył, że jest szczęściarzem otoczonym przez osoby, które go kochają. Wspomniał, że bardzo przeżył odwiedziny małych pacjentów w CZD, Klinice Onkologii i Klinice Neurochirurgii.

Bardzo długo dochodziłem do siebie po tej wizycie, przeżyłem ją mocno. Obraz cierpienia rodziców i dzieciaków, które walczą - to zostało w głowie. Ale też świadomość, że zawsze trzeba mieć wiarę i nadzieję. Bo później okazuje się, że ktoś, komu lekarze dawali miesiąc życia, ma się dobrze i wyzdrowiał. Na co dzień nie docenia się tego, co się ma. (…) Trzeba mieć pokorę, nie wywyższać się, nie udawać najmądrzejszego

— mówił sportowiec.

Lewandowski mówił również o swoim dzieciństwie. Powiedział, że w wieku 16 lat stracił tatę i musiał szybciej dojrzeć życiowo. Kiedy później podziękowano mu za grę w Legii miał dwie drogi: odpuścić, albo iść dalej. To ukształtowało jego charakter.

Pamiętam tatę bardzo dobrze. Zawsze woził mnie na treningi, jeszcze w Delcie Warszawa, na sparingi. Ale pierwszego meczu w seniorach nie zobaczył, mimo że zacząłem grać w pierwszej drużynie bardzo wcześnie. Wiem, że czasami byłoby mi teraz łatwiej. Może tak zwyczajnie fajniej pogadać na męskie tematy z ojcem. O życiu, o rodzinie, o piłce. Nie marzę, nie wizualizuję, wiem, że nie pozna mojej córki. Musiałem poradzić sobie z taką świadomością wcześniej, muszę dawać radę także teraz

— wyznał kapitan naszej reprezentacji.

Czytaj dalej na następnej stronie====>